Bu gün, şu an en geç saatte yazdığım yayını yazıyorum. Saat 19.16 ve bu sayı ile yazdığım en geç yayın olma özelliğini kazanıyor. Bunun sebebi dershanemde ki rehber öğretmen.
Bu gün dershanem saat 09.20 de başlıyordu. Bunu dün rehber hoca söylemişti fakat sıkıntı burada değil. Bir öğrenci de derslerin saat kaçta bittiğini sormuş. Dershane hem öğlenci hem de sabahçılar olarak ikiye ayrılıyor. Fakat bunu bilmiyordum çünkü Covid-19 sebebiyle ders saatleri değişmişti ve bir hafta tatilden sora kısıtlamalar hafifleyince değişti.
Hoca da öğrenciye cevap olarak 18.40 ‘ ta bitiyor dedi. Ben de 09.20 den saat akşam 18.40 a kadar orada kalacağız sandım. Hatta içimden çok abartmışlar bu süre çok uzun diyordum. Oysaki 18.40 öğlencilerin bitiş süresiymiş. Ben ve diğer sabahçıların bitiş saati 12.50 imiş.
Annem de bugün bir yere gidecekti ve evde kimse olmayacaktı. Annem saat 18.40 a kadar gelirdi ve beni kurstan alıp beraber yürüyerek eve gidecektik. Fakat kurs doğal olarak 12.50 de bitti. Annem de çoktan otobüse binmişti. Dolayısıyla ben de yürüyerek babaanneme gittim.
Ve eve daha yeni geldim. Gelir gelmez rahat kıyafetler giydim ve klavyenin başına geçtim. Bugün günüm böyle geçti. Kooplog içinde yazımı yayımlamalıydım çünkü babam eve geldiğinde bilgisayara ya da telefona bakmama kızıyor.
Zaten artık başlığın sebebini anlamışsınızdır. Aaaah! İnsanın evi ve pijamaları gibisi yok! Yazımı da tamamladığıma göre artık günün en sevdiğim vaktine, yani akşam ve geceye giriş yapabilirim.
Sanırım bu günlük bu kadar…
