Merhabalar her şey bitti galiba. İçindeki sevgiden içimdeki sevgiden şüphe duyuyorum. Görmüyor beni. Herkes benden daha değerli hale gelmiş bile. Kendimi Piraye gibi hissediyorum. O da bence farkındaydı Nazımın ona dönmeyeceğine ama sonuna kadar onu bekledi, onu sevdi.
Turgut Uyar, Ayrılıklardan
Böyle sessiz ayrılıklarda,
her şey önceden belli olur.
en güzel zamanında, aşkın ve hayatın
insan deli olur…
O, kadırga taraflarında bir evden çıkmıştır.
masum bir yalanla -halama diye-
gözleri pabuçlarında, mahcup
ellerine yapışmış gibidir
harçlığından arttırıp aldığı
sevimli hediye…
ah, insan nasıl çıldırmaz nasıl
bir çaresizlik,
bir umutsuzluk sarmış her yanı.
aranızdan insanlar geçer.
bulutlar geçer.
O, kırmızı mürekkep gibi dudaklarıyla, zoruna
utanarak gülümsemeye çalışır.
bu gülüş en aldatmazıdır vaatlerin.
yıllarca sonra bir uzak gurbette bile;
zulmüne dayanılmazken yalnız saatlerin,
bir yeşil yaprak üstünde gözlere,
görünür, uzaklaşır…
tek bir şiir, tek bir an, tek bir söz, tek bir hikaye bile beni anlatmaya yetiyor fakat beni dinleyecek beni anlayacak kimse yok. Duyması, görmesi gereken kişi kulağını, gözünü kapatıyor. Görmek, duymak istemiyor. Ona da hak veriyorum neden üzülmek isteyeyim bir hiç için. Ben o hiçlikte kayboluyorum. Galiba alıştım ya sevilmemekten insan buna da alışıyor demek ki 🙂
