Görünmez çocuklar. Basit iki kelime. Kaç yaşına gelirse gelsin bazı çocuklar hep görünmez kalır. Büyüdükçe zanneder ki artık çocuk değilim beni görücekler, benim de kararlarım, fikirlerim, hayallerim var. Hep bundandır bazı çocukların öfkesi, birikmişliği hatta belki yaşanamamışlıkları..
Böyle çocuklar yüreklerinde bir bombayla gezer her an patlamaya hazır, belki bir kere kabullendirebilse kendisini bu kadar zor olmayacak hayatları.
Büyüdükçe öfkeleri artar. İçinden çıkamayacakları boyuta getirir öfke bu çocukları. Belki büyüdükçe sessizleşir, ergenlikteki asabiyeti yok olur . Ama öfkeleri hiç bitmez sadece artık görünmez çocuk değillerdir. Artık görünmez bir bireye dönüşürler. Artık çocuk değillerdir. Bağırıp içini boşaltmayı çok isteseler de işe yaramayacağını çocukluklarında hatta ergenliklerinde bir çok kez yaşayarak deneyimlemişlerdir.
Görünmez bir birey olmak zordur. En yakınlarına kendini kabul ettirememiş bir çocuk büyür ve gerçek dünyaya karışır. Artık kendini kanıtlayabilme imkanı doğan bu bireyler aile de tıpkı küçükken olduğu gibi kendini kanıtlamak kabul ettirmek daha önemlisi hayattan hakettiği saygınlığı almak için çok çabalar. Ama içine düşeceği durum çocukluklarından çok da farklı olmaz. Ne kadar çabalarsa yeterli gelmez.
Ailesinin görmediği bu öfkeli çocuklar, öfkeli bireyleri meydana getirir.
Lütfen aileler olarak çocuklarımız görelim, onların da bir birey olduğunu tıpkı bizler gibi düşüncelerinin olduğunu bilelim. En büyük kötülüğü bu dünyada en çok sevdiğimiz yavrularımıza yapmayalım. Görünmez değil kim olduğunu bilen kendinden emin çocuklar yetiştirelim. Sevgiyle kalın ..
