İnsanlar olarak sevgi yaşantımızda çok önemli bir yer tutar. Bu nedenle olacak ki sevdiklerimizin hep yanlarımızda, yakınımızda olmalarını isteriz. Herhangi bir nedenle birbirimizden ayrı kalırsak bu durum karşısında çok üzülür ve hasret çekeriz.
Bazen okumak için başka şehre giden çocuğun annesinin gözlerinde görürüz bu hasreti bazen de askere giden sevdiğini bekleyen genç bir kızın gözlerinde… Hasret duyduğu kişi gittikten sonra insan o olmadan aynı şehirde yaşamak istemez. Her şey, herkes üstüne gelir gibi hisseder. Sıkılır, daralır, boğazı düğümlenir, konuşamaz. Bu hasret aralıksız hissedilir. Yeri gelir bir fotoğraf tazeler o hasreti, yeri gelir onun arkasında bıraktığı bir eşya… Zaten içine düştüğü hasret alevini iyice körükler. Ancak bir an vardır ki bunların hepsi unutulur. Tekrar bir araya gelindiği o an, işte o anda zaman durur. İnsanın gözünü hiçbir şey görmez. Sadece o vardır artık. O zamana kadar kadar ayrı geçen süreler, hasretin çektirdiği acı bir anda kaybolmuştur.
Biz insanlar için ayrılık ve bundan doğan hasret her zaman için vardır. Bu nedenle yanımızda ki kişilerin kıymetini hep bilmeliyiz, onlara hep değer vermeliyiz ki olası ayrılıkların hasretine birde pişmanlıklar eklenmesin.
