Selam olsun sürekli dibi görüp ayağa kalkmış kadınlara! Selam olsun kendinden asla vazgeçmeyen umudunu ve gücü kaybetmeyen kadınlara!
Hepimizin yer yer yıkıldığı dönemler vardır ah birde ayağa kalkışlarımız. Ayağa kalkmadan önce bir göğe bakarız bitti artık deriz ya nefes alacağım.. İşte tam olarak o dönemeçten yazıyorum sizlere.
Geriye dönüp baktığımda bir elimde gençliğim bir elimde gelecek hayallerim tam ortalarında hapsoldum. Yaşananlar hata mıydı yoksa bana hak mı sorgulamaktan çok yoruldum. Derin yaralar oldu elbet ama yaraların nasıl kapanacağı hem muammaydı. 30’a 1 kala daha çok düşünür oldum. Bir şeyleri eksik yaptık belli. Darısı yeni gelecek hatalara, eksikliklere diyelim..
Hata yapmaktan korkan biri olmadım hiç bir zaman nasıl da güzel yenildim hayata karşı der bir kahve içerim her seferinde. Ha hatalarından ders alan biri misin diye sorsan sanırım cevabım hayır. Olsun, ben buyum böyle de güzelim. İnsan kendini bilmeli ne olduğunu iyi tanımalı. Gerisi çorap söküğü gibi geliyor zaten sonrasında.
Bu benim ilk yazım! Ondandır kısa kesişim ama artık uzun uzun paylaşacağız.. Neydik, ne istedik, ne oldu, neler olacak?
En çok kendimi sevmekten vazgeçtiğim zamanlara üzülürüm. En yapılmaması gereken, en yaralayan, en savunulmasız zamanlar.. Geçti o günler diyeceğiz hep birlikte. Kadın.. Ah güzel kadın.. Seni en iyi benden başka kim anlayabilir. Bizi bizden başka en iyi kim görebilir? Görmedi ama görecek.
Tekrar görüşeceğiz. Tekrar düşecek tekrar kalkacağız. Bizi seviyorum..
