Geçmişi kafama takmayı biraktim artik, şuan sadece yaşadigim hayati ve geleceğimi dusunuyorum,gerisi umrumda degil. Bazen çok yoruluyorum, çok pismanliklarim var ama değiştiremeyeceğim şeyleri düsünmek sadece yoruyor. Başka bir getirisi yok o yüzden artik dusunmuyorum. İçim hala ve hala rahat değil, bir ömür bunun yukunu omzumda taşiyacagim. Yalnizken sadece bu duygular beliriyor ve insan başını yastiga koydugunda tek başina yatiyorsa bu seneryolar canlaniyor. Çok değiştim, bu ben eski ben değilim. Geçmiş kendimden nefret ettigim bir suru anlar var, pişmanliklar, yanlişlar.
Askere gidicem ve yalniz kalmak korkum var. Tam alti ay tek basima yaticam dusuncelerimin beni hapsetmesinden yanliş yansitmasindan korkuyorum ve bunun için destek almaya başliycam en yakin zamanda. İçimde hala çozemediğim kafami yastiga koydugumda rahat edememem çok kotu bir his.
Allaha siginiyorum ama oda hak ettigimi dusunuyor olsa gerek dualarima namazlarima bir karsilik alamiyorum. Duzelmeye gayretim çok yuksek. Seksiksiz olabildigince anlayişli, inanilmaz empatiliyim. Zengininden fakirine siyasi gorusu zit olduguma dair sadece susuyorum ortamdan uzaklasiyorum. Arkadaş çevremle aram kotüye gidiyor. Asosyal oldum diyebilirim. Kendime extra hiç zmaan ayirmiyorum. Kuzenim yakin arkadasimla gorusmektense evde kapanmayi belkide pandeminin etkisi yuzunden diycem ama gecem sene de boyle bir problem yoktu. Kendi iliskimi çok sık bogaz mi ediyorum diyorum ama karşimdakinin surekli ilgiye ihtiyaci varmiş onu boslamiş olmaktan da korkuyorum. Bu sekilde msefali bir ilişki deneyimim olmadigindan ne yapmam gerektigini henuz çozmuş degilim. Mutluyum evet ama kendime hiç zmaan ayirmadigimi farketmeye basliyorum. Belkide ruhsal daralmalarimin sebebi budur. Yazi yazmiyorum uzun zamandir buraya. Tekrardan yazmaya baslayali 3.5 hafta oluyor. Buradan ziyade kagida dokmeye basladim. Kalin saglicakla
