Bugün içimden geleni size yazmak istiyorum. Önümde kahvem ve slow bir şarkıyla .Yağmur damlalarının camıma vurup çıkardığı melodiyle birlikte. Yağmurun sesini ve izlemeyi çok seviyorum neden bilmiyorum ama bayılıyorum…
Bugünkü yazımda içinde bulunmuş olduğum yalnızlık duygusundan bahsedeceğim.
Yalnız olmak aslında çok kötü bir durum. Bazen beni o kadar çok bunaltıyor ki siz yaşıyor musunuz bilmiyorum ama hayatımda yalnız kaldığım dönemleri o kadar net hatırlıyorum. Aslında biraz da bende travma yarattı .Arkadaşlarımın olmaması benim en korktuğum duygular arasında. O günlerime dönecek olursam halen daha kendimi kötü hissediyorum.
Bu yalnız kalma neden kaynaklanıyor neden bir türlü anlamıyorum. Ben aynı benim ama onlara da aynı şekilde davrandım .Ve beni öyle bir ittiler ki hem de en zor dönemimde. Bir kişiye bu kadar da yapılamaz diye düşünürdüm. Ama şunu çok iyi anladım ki bazılarına o kadar iyi davranırsan davran o kişinin seni görememesi senin suçun değil .Bunu anlayabilmek o dönemde mümkün değildi. Ama işte yaşaya yaşaya insanların özelliklerinin senin yüzünden olmadığını bilmemiz gerektiğini asla çıkarmıyorum aklımdan. Onlar öyleydi ama bana o kadar şey öğrettiler ki yalnızlığımla şu anki yerimde olmama sebep oldular. AMA HER ŞEYE RAĞMEN
SİZE KÜÇÜK BİR TAVSİYE VEREYİM Mİ?
(Bu hayatta çok arkadaşın olacağına has arkadaşın olacak.15 senelik arkadaşım var mesela .Ne kadar güzel bir duygu ve çok şanslı olduğumu hissediyorum. Çünkü dostluklarımın uzun olmasını isterim hep. Derim ki çok arkadaşım olmasın varsın. Sen asla kendinden ödün verme sen sen ol zaten en iyisi bu.O dönemlerimde arkadaşlarımın olmasını çok istiyordum ama bakın şuan hiç de önemli değil.)
