Tüm vücudumu sinir, stres ve uzun düşünceler kaplamış durumda bunlarda asla mutlu olmama izin vermiyor, tam mutlu olacağım diyorum, bugün iyiyim ya diyorum işte o gün illa ki küçükte olsa bir şey oluyor, ben nasıl iyi hissedildiğini unuttum, uzun zamandır içten bir şekilde gülümsemedim. Kahkahalarım hep sinirden ve bu durum daha da sinirlerimi bozarken diğer şeyler de asla düzelmiyor artık hayatımda tek isteğim sessiz bir gelecek.
Küçük kalmak isterken bir yandan hemen büyüyüp bunların geçmesini istiyorum belki daha büyük sorumluluklarım ve sorunlarım olacaktır ama şuanı hiç yaşamak istemiyorum ve bu yıllar nasıl geçecek hiç bilmiyorum. Büyüdükçe bazı şeylerin gerçekten saçma ve üzülmeye değmediğini anlıyorsunuz, sırtınızda ki bıçaklar falan da unutuluyor bir süre sonra, unutmasanız da canınızı acıtmıyor eskisi gibi hatta belki de hiç hissetmiyorsunuz ama aile içinde ki sorunlar asla unutulmuyor üstünden aylar, yıllar bile geçse acısını hissediyorsunuz, göğsünüzün tam altından bir darbe yiyorsunuz bazen ve her aklınıza geldiğinde içinizde bir ateş beliriyor yakıyor sizi ve bu hiç geçmiyor.
Asıl hayal kırıklıkları ailede başlar çünkü, kandırırlar sizi en basitinden şeker alacağım sana derler ağlamaman için bu bile hayal kırıklığıdır aslında bunlar içinizdedir hep siz hatırlamasanız da bunlar bilinç altınızda var. Hayatınızda ki her şey içiniz de kalıyor ve siz ona göre şekilleniyorsunuz.
Ben küçükken çok kırıldığım zamanları hatırlıyorum 4 yaşından bir anımı hatırlıyorum bir de doğum günümdü o gün önemsiz belki ama benim içimde kalan bir şey 6 yaşında da olmuştu, bir de 8 yaşında var en çok kırıldığım da o sonra biraz daha büyüdüm işte 11 12 okulda arkadaşlarım yüzünden olan kırgınlıklar. Sessiz sakin kendimi savunmakta aciz olduğum zamanlar çünkü, kimse beni karşısına alıp da anlatmamıştı hayatı büyüdükçe öğrendim kendi başıma şuan hayatıma kim girerse girsin kırıyorum, üzüyorum onları üzdüğüm için bende üzülüyorum ama bu benim elimde olmuyor. Düşüncesiz davranıyorum belki bunu bir bahane olarak görüyorumdur bilmiyorum ama eskiden önemsenmediğim gibi şimdi de önemsemiyorum, belki bu yanlıştır sırf kendimi teselli etmek için davranışlarımı geçmişime yüklüyorumdur belki ama inanıyorum ki olan şeylerin insanlar üstünde etkisi kalır.
konuşmaya nasıl başladım ve nereye geldim… Buraya içimi dökmek için uğruyorum ve bu bana iyi geliyor bazen saçmalıyorum yazılarımda, bu yazıda onlardan biriydi ama yine de değindiğim şeyin doğru olduğunu düşünüyorum.
Hayatımızı nasıl sürdürürsek ona göre şekilleniyoruz, geçmişimizin izi hep kalıyor bizde o yüzden seçimlerinizi uzun uzun düşünerek yapmalıyız bazen akışına bırakmak güzeldir ama bu her zaman yararlı olmaz sizin için,
Hayatımız bir film değil tekrar çekme şansımız yok.
