Doğduğumuzdan beri; Hiçbir şey bilmeden insanların suratına öylece boş boş bakmaya başladığımızdan beri manipüle ediliyoruz. O suratlara öylece bakarken onların bizim hakkımızda ne düşündüklerini bilmiyoruz. Büyük çoğunlukla sevgi, kör sevgi… yani o anda kişi sadece sever başka herhangi bir şeyi önemsemeden, sadece sever ve bu dünyadaki en güzel şey o duygudur. Ancak o yücelikten birden dibe çakılıverir insan… sorun bu çocuğu nasıl yetiştireceğidir.
DÜŞER!
Bu düşüş öyle bir düşüştür ki; göklerin en tepesinden cehennemin 7 katını delip geçerek hiçlikte öylece süzülmektir. Hadi buradan yüksel yükselebilirsen!.. Ancak bu yükseliş çocuk için muhtemeldir ebeveyn zaten yok olmuştur hiçlik sefalarında. Bu düşüşten kurtulmanın da tek yolu soyutlayabilmektir kendini tüm maddi düşüncelerden; dilden, ırktan, kör kütürden, töreden, bağnazlıktan, milletten, kendini bu sevgiden mahrum bırakabilecek her şeyden soyutlayabilmelidir. Yoksa çocukta manipüle edilip, o hiçlikte hapis olmaktan kurtulamaz.
Başlanırlar doğum odasındakiler söylenmeye adını koymuşlardır zaten o şeyin huyunu alsın diye sonra türlü planlar bu planların temeli “vatan, millet için hayırlı bir evlat” -işte bahsettiğim düşüş tam da burada başlar- olsun diye ama bilmezler vatan da millette kişiye boş yüktür. Çocuk adanır vatana bağlanır sanki canından bir parça… büyülenir gözleri görmez başka şeyi sonra bi kat daha aşağıya…
Yaşı geçer biraz; anlamaya başlar bir şeyleri sonra televizyon telefon tutsak alır onu sonra bi kat daha aşağıya…
Ortaokulda buluğ çağında keşfetmeye başladığı şeylere tutsak olur sonra bir kat daha
aşağıya…
Yer bitirir boş eğitim onun hayatını savrulur gençliğin boş rüyasında sonra bir kat aşağıya…
Sonra öyle bir ağırlık biner ki sırtına gencin: Atlas mı ki o kaldıracak bunları sanki! Devletin görevlerini nasıl kaldırsın boynuna zaten tonca zincir çarptırılmış kişinin kendisine… sonra o ağırlıkla bir kat daha aşağıya…
6. kat… iyice içe doğru göçmüş olan kişinin birde psikolojisi yıkılır bunca şeyin ardında yardım elleri yoktur etrafta çünkü tanıdıkları da aynı durumda
Son kat… son çıkış… Ne yapacak? Ne kurtaracak onu? O güne kadar ne ektiyse onu biçecek bu kata kadar ne kattıysa kendine o kanatlandıracak onu: kitapları, hedefleri, idealleri, düşünceleri, isyanı, birikimi… ANCAK bu şeylerin hepsinin soyutlandırılabilmiş olması kurtaracak onu yoksa düşecek o da hiçliğe körleşecek yanlışlarından dolayı sonra başa saracak bu döngü. Sonra 6 kanatlı bir melek edasıyla yükselecek doğduğu andaki yere ve o da bu meyveleri ona verenlerin arasına katılacak tüm dünyayı kurtarabilmek için
“KANATLAN! KURTUL!”
