Sevgi anlamını hala çözmeye çalıştığım bir duygu. Mesela sevdiğimizi nasıl anlarız ki?
Bir insana karşı beslediğimiz güzel duyguları sevgi diye tanımlıyoruz. Peki bir insan o güzel duyguyu zaman geçtikçe nasıl kaybedebiliyor? Ne değişiyor hayatımızda? Sevmek o kadar basit bir duygu mu alışkanlığa dönüşüyor?
O kadar güzel duygularla başlıyoruz ki ilişkilere.Hergün yepyeni anılar biriktiriyoruz.Birlikte gülüyoruz,birlikte ağlıyoruz,dertleniyoruz,dertleşiyoruz.Ufak çaplı tartışmalar yaşıyoruz, sonra bir an geliyor dayanamayıp barışıyoruz.Herşey iyi güzel de seviyorum adı altında affettiklerimiz?
Karşımızdakini sevgimizle değiştirebileceğimizi düşünüyoruz.Çaba gösteriyoruz,taviz veriyoruz. Ufak tefek şeylerden bahsetmiyorum.Bahsettiğim aslında değiştirmeye çalıştığımız durumun ileride bizde enkaz yaratacağını bilmemiz ve buna rağmen defalarca affetmemiz. İsteyerek görmezden geliyoruz hataları.Sonra bir gün geliyor ve herşey bir bir çarpıyor suratımıza.
En son böyle bir anımda dizlerimin üzerine çöküp kendime yaşattığım duyguları anımsıyorum.Seviyorum diye affedişlerimi yani.Ne acı insanın bunlarla yüzleşmesi.Giden zamanımı,pişmanlığımı ve acısı hiç geçmeyen enkazlarımı.Zaman herşeyin ilacı demişler.Tamam belki acılar zamanla azalıyor da peki ya anılar?Anıların hatırlatığı özlem duygusu,arkasından gelen güzel anılarımı kötü hatırlamalara dönüştürene olan nefretim hiç geçmiyor.Affetmek lazım bunları yaşatanı o zaman anılar da acıtmayacak biliyorum.Ama herşeyim tamam derken beni bir anda eksik bırakanı nasıl affedeceğim onu bilmiyorum.Herşeye sıfırdan başladım işte.Yeniden sevmeye,güvenmeye gücüm yokken yeni birinin gelişine nasıl izin vereceğim? Yeni gelenin herşeyi güzelleştireceği umuduna mı tutunacağım yoksa kalbimin kapılarını tamamen mi kapatacağım?Zaman herşey için biraz zaman.
