Kararmış solgun bı okadar da yanlız çehrene sığınırım huzur dolu uykulara dalarım gözlerinin altında gözlerin ki sonsuz göğün imgesi dikine yorulup enine üzüldüğün en kanlı gecelerinde bilmeni isterimki soluğunun başucundayım belki senin gözlerin yaşlı belkide benim ruhum ölü içime çöreklenmiş gözlerinsiz edemem bilirim senin acıların çocukluğundandır tutamazsın kendini ağlarsın çocukluğuna koşarım sen üzülme dayanamam bu annesiz evleri değiştirelim aniden çık gel ardına bile bakmadan oralar karanlık oralar kimsesiz belkide biz çocuğuzdur ve sen kendi küllerini savuruyorsun dağa taşa bu ölümlülerin işi biz hep gülenlerdeniz demiştim hatırla sallanıp durma artık çık gel bırak çünkü en çok sana yakışıyor gülmek milyarlarca insana inat bir tek sen gülümse o yetişir bana senin gülüşünün kokusuyla tutundum en ağlamaklı gecelerimin sonunda dünyanın en mutsuz insanını koy şimdi arşı alaya ufak bir tebessümüne binlerce kırlangıç konar anlına unutur acılarını giz dolu bir şey yaşadık en başta ağlamak elbet yazık diyor bak hiç tanımadığımız insanlar onlar bilmezler bilemezler gülüşündeki sonsuzluğu kahkahanın gün ışığına vurması gerek tanımadığımız insanlara inat.
Artık geç kalmadın mı dünyamıza gülüşlerimize felaketim oluyor bak bende ağlıyorum en sonunda sen kalk ağlamaya razıyım ben.
Ben gülersem zaten cenazeye benzerim bana sen lazımsın o gülüşün lazım durma sil gözyaşlarını ben buralarda yanlızım.
