Şimdiye kadar kaçınız, elinize kalemi kâğıdı alıp da babasına mektup yazmıştır? Sesleri duyar gibiyim babanıza mektup yazmama sebebiniz; söylemek varken neden yazalım? Doğru ama bir zamandan sonra insan çekiniyor sevdiğini söylerken.
Ya da kaçınız uzun zamandır babanıza karşı söyleyemediklerinizi bir kâğıda yazıp başucuna bırakmıştır? Belki en son çocukken… Büyüdükçe nasıl da değişiveriyor huylarımız değil mi? Aslında küçükken kendimizi utangaç sayıyoruz ama büyüdükçe daha çok çekinir oluyoruz içimizdeki cesurca söylemeye…
Babaya mektup yazmak ne kadar da uzak görünüyor gözümüze değil mi, belki de imkânsız… Eğer yazmak istiyorsan benle beraber yaz haydi. Hazır mısınız? Başlayalım o halde; Ne kadar da uzun zamandır sana hiç seni sevmediğimi söylemediğimi ve sana aslında gerçekten sıkı sıkı sarılamadığımı fark ettim…
Bu gidişata bir dur demek için de sana bu mektubu yazmaya karar verdim. Sen her zaman benim bir tanecik ve canım babam oldun. Sana sarılamasam da yanımda her zaman olamasan da hatta sana olan sevgimi yansıtamasam da bu hiç değişmedi. Benim babam olduğun için hep şanslı hissettim kendimi… Bazen ise çuvallamış hissettim kendimi. Sen beni hep iyi dileklerinle dualarınla büyüttün hiç yalnız bırakmadın. Kötü yola düşmemem için hep elinden geleni yaptın. Eğer sen olmasaydın şuan ne halde olurdum bilmek dahi istemiyorum. Seni seviyorum hayat kahramanım… İyi ki varsın..♡
