‘Bilmiyorum’ dediğim zaman daha mutlu olduğumu hatırlıyorum. Hayatta bazı şeyleri öğrenince bir anlamı kalmıyor. İlgi çekici gelmiyor, Heyecan vermiyor. Çünkü işin birde arka planı var, amacı var. Bir şarkıcının konserinde bir yüzü yalnız kaldığında başka bir yüzü var. Ya da bir oyuncu. Film bile izleyemiyorum çünkü hep kafamda deli sorular…
Hayatın tuhaf olmasına ne demeli?
Kültürlü iyi eğitimi olmayan birçok kişi var çevremde zaten iyi eğitimli insanlar çok nadir. Herneyse, Onlarla konuşuyorum sanki hiçbirşeyden haberleri yok.
Ben mi farklıyım yoksa sıkıntı onlarda mı diyorum. Onlar hayatı akışına bırakmışlar ve hiçbirşey umurlarında değil. Hayatı sadece yaşıyorlar nedenini sormuyorlar. Üstelik mutlu olduklarınıda görüyorum. Peki ben neden onlar gibi mutlu değilim ?
Çok düşünüyorum, Çok araştırıyorum, Yeni şeyler öğreniyorum, Sanatla ilgileniyorum bu yüzden mi ?
Bilgisayar oyunları, Filmer, Haberler, Sohbetler çoğu insanın sevdiği şeyler ama artık ilgimi çekmiyor. Tarih kitapları okumak, Bilim kitapları okumak ya da Felsefe okumak daha çok ilgimi çekiyor. Belki de değişmişimdir. Okuduğum kitaplar beni olmak istediğim kişi yapıyordur. Daha çok öğrenen, Kültürlü, Sanatla ilgilenen ve başkalarının hayatıyla değil kendi hayatıyla ilgilenen. Başkalarının başarısıyla ilgilenmeyip kendini başarıya götürmek isteyen bir kişi…
Mutsuzum çünkü geliştikçe insan daha da çok gelişmek istiyor. Ben ise sabitim. Birşeylerin değişmesi gerekiyor artık durmaya lüksüm yok. Tek eksiğim kararlı olamamak. Kararlı olmalıyım.
Bunu kendim istedim ve devamını getirmeliyim daha çok okumalı, daha çok yazmalı daha çok çalışmalıyım. Başarıya ulaşmalıyım ancak böyle mutlu bir insan olabilirim…
Şu bir gerçektir, İnsan hiçbir zaman gelişmeye doymaz. Başarı isteyen de durmamalıdır yoksa hep keyifsiz ve mutsuz olur.
