İnsan kim olduğunu, nasıl olacağını, bu dünyaya nasıl geleceğini,nasıl bir aileye doğacağını yada nasıl bir hayat yaşayacağını bilmeden gelir,bu kocaman olarak bilinen ancak yorulmuş insanlara küçücük dar bir kalıp gibi gelen Dünyaya.
İnsan kendini tanımadan başkalarını tanır,önce ebeveynler daha sonra yakın çevresi büyüdükçe genişler bu kavram akrabalar,arkadaşlar,tanıdıklar…gibi fakat bunların içinde insan kendini bulamaz aynaya bakarak tanıyamaz. İnsan kendini yaşayarak bulur,sevdikçe bulur,sevildikçe bulur,hüzün de bulur,özlem de bulur[…]
Bazı insanlar ise kendini bulamazlar, fakat bu onların seçimi değildir hayat koşulları ona bunu zorlar, ne kadar dirense de günün birinde pes eder ve sadece susar, konuşur aslında fakat sadece suskun çığlıklarıyla, suskunluğunu haykırarak konuşur,ancak onu ondan başka kimse duymaz, müebbet bir yalnızlığa esir ve mahkum kalır, fakat bunu değiştirmekte yine o insanın elindedir pes etmek yenildiği anlamına gelmez, eğer değişmek,gülmek ve yeniden koşmak isterse onu kimse durduramaz. Birşeyler den vazgeçmeden önce denemelisiniz, risk almadan bilemeyiz, bunun için insan herşeye rağmen gülümsemeli, ayakta durabilmesi için bir tebessüm yeterliyeterli, bir insan ben yaparım dedikten sonra yapabilir…
İnsan şu hayatta herşeyi unutabilir, sevdiğini unutabilir,sevildiğini unutabilir…
İnsan herşeyi hayal edebilir zengin olmak,zeki olmak…
Fakat insanın her zaman hedefleyeceği, unutamayacağı,hayal edeceği tek şey sadece bir tebessüm…
