Buraya yazacaklarımı biri ya da birileri okusun diye değil kendim okuyup kendimle yüzleşmek için yazıyorum. Kendimden kaçtıkça belki burada bulurum kendimi, doğrularımı yanlışlarımı vazgeçişlerimi tutamadığım sözleri atamadığım mesajları söyleyemediğim sözleri vazgeçtiğim pamuk şekeri hayallerimi şükredemeyeşlerimi gibi gibi.. Bundan tam 1 ay önce bir cümle okudum diyordu ki “Bir insanın ailevi sorunları varsa eğer annesi ve babasıyla mutsuzsa eğer önüne dünyaları serin yine de mutlu olamaz hep bir yanı eksik kalır.” Bilmem ki ne kadar doğru yada bilmiyorum ki neden beni bu kadar çok etkiledi. Çok tuhaf belki ama bu cümleyi okuyup oturdum saatlerce ağladım.
Neden diye sormaya başladım neden??? (bu arada ben çok soru sorarım kendime ve çoğunlukla cevaplarını bulamam neyse) Neden bu kadar mutsuzdum ben neydi kaçırdığım yakalayamadığım neden bu cümle beni bu kadar etkiledi? Evet kabul herkes kadar benimde ailemle sorunlarım vardı yani en azından bir ay öncesine kadar bende herkes kadar sorunum var sanıyordum. Aslında o iş pekte öyle değilmiş.
Demiştim ya çok soru sorarım kendime diye bu sefer kendime değil başladım bütün yakın arkadaşlarıma soru sormaya (bu arada çok arkadaşım vardır ama çok yakın arkadaşım yoktur) neyse işte görüştüğüm yazıştığım aradığım herkese başladım sormaya ailenle aran nasıl ne olursa aran bozulur ne kadar etkileniyorsun sonuç ne oluyor diye. Duyduğum her cevap biraz daha ağlattı beni, yanıtlanan her soru sonunda kafamda bir tane daha neden sorusu belirdi hatta bir ara o kadar çok oldu ki not falan almaya başladım. Tabi bütün arkadaşlarım şok neden soruyorsun ki bunları senin ailenle herhangi bir sorunun olmaz sen hep mutlusundur diye hatta erkek arkadaşım yine bu konuyla ilgili makale falan mı okudun da etrafında teze uygun olaylar mı yakalamaya çalışıyorsun dedi. Nasıl yani kimsenin aklına benimde aynı durumda olabileceğim gelmemiş miydi ??
Bu kadar mı çok mutlu gözüküyorum yani ben diye bir soru daha ekledim deftere ve galiba yani sanırım cidden öyle ben hep çok mutluyumdur yani en azından öyle olduğumu düşünüyordum diyorum ya yaşadığım sorunlar bana hep çok normal gelmişti çünkü ama o iş öyle değilmiş işte. Neyse bir süre 1 hafta falan görüşmedim kimseyle evde bile odamdan sadece yemek almak ve wc ihtiyacım için çıktım odamdan onun dışında hep uyudum yani en azından ben öyle yaptığımı düşündüm ama beynim pek izin vermedi buna beni sürekli geçmişle yüzleştirdi aaa evet o böyle olmuştu dimi aa doğru doğru orada da böyle yaptın diyerek başladı kişisel yüzleşmem ve galiba ben o 1 haftada hayatımda hiç ağlamadığım kadar ağladım hatta çok komik belki ama ağlamaktan sıkılıp ağlaya ağlaya makyaj falan yaptım.
Ve içimde tutamaz oldum bazı şeyleri kimseye de anlatamam yani anlatamıyorum çünkü ben kendimi biliyorum ben anneme babama güvenemeyen biriyim kalkıp da iç yüzleşmemi iç çekişmemi birine anlatamam konuyu falan değiştiririm dedim ki yaz kızım sen bunları herkese anlat ama bir tek sen bil..
