Bazı anlar vardır insanları korkutan, bu anlardan bir de benim için, öldükten sonra ki zaman.. Çoğu kişi yaşarken unutulmaktan korkar yahut hoşlanmaz, üzülür vs. Beni endişelendiren şey ise öldükten sonra unutulmak bunu düşünmek çok ağrıma gidiyor bu durumun yaşanacak olması ne acı. Sen bu dünyadan geçip gideceksin ve kimse seni hatırlamayacak, demeyecek ki böyle biri vardı bir zamanlar… Düşünsenize; anınız, hatıranız, adınızın bile kalmayacak olmasını, ne korkunç! Hani diyordu ya İsmet Özel, Ömür Hanım ile Güz Konuşmaları şiirinde;
Kimseler görmedi Ömür hanım, bu dünyadan ben geçtim.
Hep içime dokunur bu şiir bu söz… Bir başka beni korkutan şey ise: misal her gün bekliyorsun mezarının başında bugün kim gelecek ziyaretime diye ama annen baban herkes dünyevî telaşda sana ayıracak vakitleri bile yok, olmayacak. Sen her gün bekleyeceksin bekleyeceksin bekleyeceksin… Kendime bir söz verdim beni bekleyenlerin ziyaretine gidemesemde onları iki günde bir bilincimde ziyaret edeceğim. Aklıma getireceğim onlarla aramdaki bağı ve samimiyeti, onları unutmayacağım. Eğer büyürsem ve büyük adam olursam çokca ağaç dikeceğim, yol yaptıracağım, çeşme yaptıracağım, okul yaptıracağım… Belki o zaman unutmazlar beni.. ailem unutsa bile hep bir yerlerde “bunu yaptıran iyiki yaptırmış” değimiyle anılmış olurum kim bilir. Demem o ki hayatınızda hiç kimseye kendinizden çok kıymet vermeyin sizi öldükten sonra unutacak insanları sevmeyin yalnızca kendinize kıymet verin hayat bazı şeyler için çok kısa her daim bunun bilincinde olun. Boğazınızda düğümler kalmaması dileğiyle…
