Hayatın belki de tek kişilik bir oyun olduğunu düşünüyorum uzun zamandır.Ve bu oyunun sonunu aslında çok ta merak etmiyorum..Sonunu bile bile oynadığımız,oyuncusu ve figüranı bol bir oyun..
Peki ya “Sevmek”
Soruyorum “Sevmekten” anladığınız neydi sizin ??30 sn’lik zevkler uğruna kirletilmiş vücutlarınız mı? yoksa birlikte içilen rakı’dan alınan ilk yudumun boğazınızda bıraktığı anason kokusu mu? Evet günün sonunda vücutlarınız gibi ruhunuzuda kirletmeyi “aşk”la karıştırdınız. Ne ara bu hale getirdiniz bilmiyorum.Artık eskisi gibi “o” “bu” ‘nu kesinlikle yapmaz demiyorum..hayat öğretti ki herkes herşeyi çokta güzel yapabiliyor.Sonrasında hayat gördüklerini hayal ettirmeye başlıyor hepimize ve her hayal ettiğimizde biraz daha büyüyoruz.Büyüdükçe çocukluğunu özlüyor ve özledikçe biraz daha büyümeye devam ediyorsun. Babanın akşam işten gelirken cebinden çıkardığı çikolatayı,mutfaktan gelen tarhana kokusu ile birlikte annenin “hadi yemek hazır ” deyişini,odun sobasıyla ısıtılan küçücük banyoda kafana yediğin her bir sabun darbesini,pazar günleri erkenden uyanıp heyecanla açtığın kovboy filmlerini ,redkit’i,Bizimkiler’i ve hatta Yalan Rüzgarı’ndaki ‘yalan karakterleri ‘bile özlüyorsun. Sanıyorsun ki insanlar da senin gibi temiz ,senin gibi saf ve merhamet dolu. ama dedim ya büyüdükçe,yaşadıkça,yaşlandıkça anlıyorsun aslında bu dünyanın hem cennet hem cehennem olduğunu . Herşeye ve herkese rağmen tutunacak bir dal arıyorsun, bu kimi zaman sokakta gördüğün açlıktan ve soğuktan kendine sığınacak bir liman arayan ufacık bir kedi oluyor , kimi zaman da yazmaya çalıştığın ama hayatın her evresinde olduğunda gibi yine kandırıldığın “tükenmez”dedikleri bir kalem…
Zaman geçiyor ve soruyorsun aynadaki yabancıya “gerçekten hayatta kalmak için ne yapmalısın?” kendi sorduğun soruya kendince cevaplar verip öylece bakakalıyorsun..Düşünsenize ömrünüzün son nefesini vereceğiniz o an’ı bugün bilseniz ne yapardınız?Yada biri gelip size bundan sonra yaşayacağınız hayatı 3 dakikalık bir fragman şeklinde gösterse ..Hayatın koşuşturmasına kapılıp kaçırıyormuyuz an”ı diye düşünüyormusunuz hiç?Sizde herkes gibi hayatın size dayattıklarını yaşamak zorunda bırakılıyormusunuz benim gibi ? Sabah erkenden uyanıp sırf başkalarını zengin etmek uğruna sevmediğiniz işleri yapmaya devam ediyormusunuz?
Sonuç olarak bu oyunun sonunu bile bile hayata sıkı sıkıya tutunmaya çalışan “insancıklardan” ibaretiz hepimiz. Asıl olan ise günün sonunda nasıl hatırlandığımız değil mi sizce de ??
Şimdi seçim sizin !!
Haksızlığa,adaletsizliğe hayatın bize direttiklerine karşı baş mı kaldıracağız?
Yoksa “HİKAYENİN SONUNDA NASIL OLSA HERKES TOPRAK SAHİBİ OLUYOR”diyerek yaşamaya devam mı edeceğiz????
