Anneniz sizi sinir ediyor, her şeyinize karışıyor. Her şeyi bilmek istiyor değil mi?
Benim annem de öyleydi. Eskiden ben de çok kızardım anneme.
Anneniz sizi çok seviyor, aslında her şeyi sizin iyiliğiniz için yapıyor. Bazen istemeyerek, zarar verse bile.
Bir gün işte iken, annem ile ilgili bir telefon geldi. Arayan bir doktordu. “Annemde alzheimer başlangıcı olduğunu, ayrıca kalbindeki bir sorun nedeniyle, acil olarak anjiyo yapılması gerektiğini” söylüyordu. Acil olarak, gelmem isteniyordu…
Müdürden izin alarak, kendimi dışarı attım. Dünya başıma yıkılmıştı. Hani filmlerde olur ya. Dünyada sanki bir tek sen kalmışsındır. Etraf bulanıklaşır ve gözün hiç bir şey görmez. O an hiç bir şey düşünemezsin. Sanki her şey dönüyordur etrafında.
İşte aynısı oldu, o an bende.
Eşimi aradım. Telefonda annemle ilgili bir haber aldığımı ve ne yapmam gerektiğini sordum. Çünkü beynim gerçekten çalışmıyordu o anda. “Hemen bilet al ve annenin yanına git” dedi. “Hayır, eve nasıl gideceğim” dedim. Abartmıyorum, çok tuhaf o anda eve de nasıl gideceğimi bilemiyordum. “Dolmuşa bin ve eve git” dedi. Tarif etti. Bunlar saniyeler içerisinde oluyor tabi. Neyse yavaş yavaş kendime geldim. Sakinleştirdim kendimi.
Kısaca anlatırsam;
Sonra annemin yanına gittim. Annem anjiyo oldu. Hastalığı gittikçe ilerledi, unutkanlığı arttı. Yaklaşık on yıl bu hastalıkla mücadele etti. Biz hep yanındaydık. Çok zor günlerdi.
Ve bir gün annemi kaybettik. Şimdi onu çok özlüyorum.
Bu yüzden; sevdiğimiz insanlar hayattayken, değerini bilmek lazım. Yarın ne olacağımız hiç belli değil. Hayat sürprizlerle dolu.
