Gördüğüm tek şey insanı insanlıktan çıkaran, hayat
verdiği gibi can alan kan…
verdiği gibi can alan kan…Aslında hayatımdaki her şey gördüklerimin aynasıydı. O vahşet, o kan gölü. İnsanın insan olmadığını zamanla anlamıştım. Sevginin nefretini, övgünün kıskançlığını, kalbin taşlığını… Kanın can alabildiğini zamanla anlamıştım ben. Bedenin kanı değil kanın bedeni oluşturduğunu ve bir gün ölürsem mezarıma kimsenin gelmeyeceğini, elbet bedenimin toprak olacağını zamanla anlamıştım ben.
O beden ki kanın bittiği yer, o toprak ki ruhun çıktığı yer ve o insan ki yaşayan ölüler için hayatın hapis olduğu yer.
Bak duyuyor musun ,bağırıyor acı acı? Güneş patlıyor sıcaktan, kan donuyor soğuktan ve insanlık ölüyor yavaştan…
