Küçükken etrafına neşe saçan musmutlu yerinde duramayan bir kızdım Şimdi ne degişti diyeceksiniz hala neşeliyim mutlyum ama hayatın insanlarınn gerçek yüzünü gördükce tek ilacımızın kendimiz olduguna karar verdim, Çünkü ben kendime zarara vermem ama bu yapmaz dedigim kime güvendiysem yaptı şunu anladım ki ben insanlara degilde kendime ve eşyalara baglandıgımda kendime gvendigimde ve iandıgımda mutluyum huzurluyum insanlar ilk tanıdıgım halleriyle kalmıyorlar. Küçükken hepsi okadar iiydiki ben herkezinde iyi olcagına merhametli ve vicdanlı olcagına o kadar inadım ki cocugum işte küçük masum fakat insanlar benim kafamda kurguladıgım gibi degilmiş hepsi bencil kendini begenmiş kendini çok büyük görüyor tek amacları daha varlıklı daha zengin olmak gözlerini kalplerni o para bürümüş bir küçük çocugun o anlatımaz yaşanır mutlulugundan bi haberler paradan daha degerli şeyler ver sevgi gülümseme. Bana göre gülümseme iştenlik bulaşıcı hastalık gibidir her an hasta olma egilimi göstrir o insanı yada varlıg gördügünde. Gözlerinizi açın mutlu olun en gülümseyin ve gülümsetin mutsuz olmak için hayat cok kısa.
Gülümse :)
