Gelincik, Güneş’i çok severdi. Onun için her şeyi yapardı. Onun o sıcaklığı gelinciğin içini ısıtırdı. Onun eşsiz şefkati gelinciği bir nebze olsa da rahatlatır, acılarını unuttururdu. Gelincik güneşi ne kadar çok seviyorsa ağaca karşı o kadar da ruhsuzdu. Aslında eskiden böyle değildi. Ağaç kendisi kaybetmişti gelinciğin saygısını. Ağacın o umursamaz, sorumsuz tavırları gelinciğin saygısını yitirmesini sağlamıştı. Hele bazen ağacın o sözleri gelinciğin gözündeki değerini düşürürdü. İşte gelinciğin geceyi sevmesinin sebeplerinden biri de buydu. Gecenin karanlığında gelincik bütün nefretini, acısını, öfkesini kusuyordu. Ve bunu da kimse fark etmiyordu. Gelinciğin en çok sevdiği gecenin karanlığıydı.
‘Senden gelecek yardım, şeytandan gelsin.’
Ağaç
