Bazen öyle bir zaman gelir ki, kendini yanlız,çaresiz,kimsesiz hissedersin .
Etrafında bir sürü kişi olsada,onların aldığı nefesi bile duyamayacak kadar karanliktasindir. Arada sorar sin kendine neden? Diye ama gene sen cevaplarsın bütün sorularını;yanlızlığa hapsedilmiş bir bedende değildim aslında beni bu yanlızlığa iten çıkılmaz bir bataklığa sürükleyen o sesini bile duyamadığım kalabalık diye.
Ama karanlık kuyuda bile iceriye sizan isik vardir ya belki bir gün o ışık benim karanligimida aydınlatır diye yasarsin.
Çünkü her gecenin bir gündüzü olduğunu bilirsin…
