Az önce bir kızın twitterda yazdığı bir yazıya denk geldim, dün gece babası vefat etmiş. İçime bir yumru oturdu. Allah kimseye kaldıramayacağı yükü vermezmiş ama insanız işte kendim için düşündüm bir an. Allah korusun dedim, sonra ben kaldıramam ki böyle bir şeyi diye düşündüm.
Ama kaldırmak zorunda kalıyoruz işte. sonra dedim ki hayattayken değerlerini bil. Bazen verdiğim değeri göstermekten çekiniyorum bazen de korkuyorum ve ya daha çok bağlanıp daha çok değer verirsem düşüncesi kaplıyor içimi.Mesela canımın içi bir dedem var benim o kadar tatlı biri ki aynı zamanda sabırlı ve çoğu şeyi bilen,farkında olan.Son zamanlarda onunla konuştuktan sonra gözlerim doluyor,ağlayasım geliyor çünkü gözlerimin içine öyle güzel bakıyor,o kadar güzel verdiği değeri hissetiriyor ki bazen öyle birini ailecek haketmediğimizi düşünüyorum..
Tek istediği ailemizin hep bir arada olması,kalıcı olmayan şeyler için birbirimizi kırmayalım,üzmeyelim ama insanın olduğu her yerde şeytan ve nefs olduğu için çoğu şey istenen gibi olmuyor maalesef. Hala hayattayken ve sevdiklerimiz de hala bizimleyken, onların değerini bilelim ki hayata gözler yumulduğunda keşkeler kalmasın. Değer vermekten,verdiğiniz değeri göstermekten utanmayın,çekinmeyin olur mu? Belki hemen şu an kalkın ve yakınlarınıza sarılın,sımsıkı öpün sonra onlar için istedikleri bir şeyi yapın karşılıksızca ve durun bakın karşınızdaki tablodaki mutlu insanlara..Hayat gerçekten çok kısa arkadaşlar.Kimseyi kırmaya,üzmeye değmiyor maalesef hayatınızın,hayatınızda olan insanların değerini bilin.
– İlk yazımın daha mutlu bir yazı olmasını isterdim ama böylesi nasipmiş demek ki
Sağlıcakla kalın ♡
