Ne tuhaf değil mi. Doğadaki her canlının çiçeğin, böceğin, ağacın, Göğün Allah’ı zikrettiği halde insanın kendine yüklenen misyondan habersiz yaşaması… Aslında insanın kendinde bulunan cevheri bulup ortaya çıkarmasında bitiyor iş yani alet kullanabilme yeteneği. Kendisine sunulan en büyük nimet olan akıl, en temel nokta.
Bu bağlamda Aziz Mahmud Hüdâyi’nin hayatından bir kesit bu durumu özetler nitelikte: Bir gün Mahmud Hüdayi ve diğer talebeler Hocaları Üftâde’nin etrafında oturuyorlardı. Üftâde talebelerinden kendisine birer çiçek getirmelerini istedi. Bu durum talebeler arasında büyük bir sevinç uyandırdı. Herkes en güzel çiçeği bulma arayışı içerisine girdiler ve en güzel çiçekleri kopartıp hocalarının huzuruna toplandılar. Yalnız tek bir kişi, Mahmud Hüdâyi onun çiçeği solgun ve kurumuştu. Bu durumdan biraz utanmıştı. Ne de olsa herkes en güzel çiçeği hocasına sunmuştu. Bütün talebeler çiçeğini teker teker sundu. Sıra Mahmud Hüdâyi’ye geldi. Biraz mahcup şekilde uzattı solgun ve kurumuş çiçeği…
Hocası baktı ve sordu Hüdâyi’ye: Evladım, herkes en güzel çiçeği bulup getirmiş sen neden kurumuş bir çiçeği getirdin? Mahmud Hüdayi’nin adeta ders niteliğinde cevabı şu şekilde: Bütün çiçekler Allah’ı zikrediyordu kıyamadım onlara, görevini bitirmiş ömrünün sonuna gelmiş bir çiçeği getirdim size… Gördüğümüz gibi düşüncede incelik, bilinçli bir söz bu olsa gerek. İnsanın da kendine yüklenen bir görevi var. halifelik görevi…Yeryüzüne gönderilişinden ömrünün sonuna kadar sürekli mücadele ederek, Allah’ın ipine sımsıkı sarılarak, onun emir ve yasaklarını yerine getirip Hakkı anlatarak.
Bu mücadele durumunu Beşer ve İnsan kavramları üzerinden açıklayabiliriz.İnsan Beşer olarak doğar ne zamanki Allah’ı tanıyıp onun emrettiği yoldan gitmeye başlarsa o vakit İnsan olma vasfına doğru yaklaşmış olur.bir nevi kemalleşme diyebiliriz. Aksi taktirde bir yol izlerse, ömrünü diğer canlılar gibi sürdürüp gidecektir.
