Başlığıma Atilla İlhanın sözüyle başlamak istedim çünkü tam da bugün bu lafın hakkını veriyoruz hepimiz.Ben güvenimi yaklaşık 2 senedir kaybettim bu birden olmadı elbette. Hiçbir şey birden olmaz ki önceden inanıyordum insanlara kelimelere kelimelerin gücüne . Şimdi ise bu söz konusu bile değil . İtiraf etmeliyim ki o zamanlar daha mutluydum çünkü inanıyorsunuz bazı şeylere mutluluğa her şeyin güzel olmasına hayata. Güven denilen şey nedir hep soruyorum kendime kimden doğdu mesela hangi sözden davranıştan kim tarafından ? İlk güvenmeyi kim nasıl kime yaptı ..
Güvendiğiniz zaman insanlara hayata bambaşka dünyada yaşıyormuşuz gibi değil mi hani şu herkesin bi dönemi vardır ya herşeyin mükemmel gittiği bir dönem dört dörtlüktür ama fazla uzun süreni görmedim daha . Belkide vardır bilemeyiz. O zamanlar dünya bile bizim için dönüyodur güneş bizim için doğar zannederiz. Masumluk barındırır birazda çünkü hayatın gerçek yüzünü görmemiş kadar masumsunuzdur. En azından benim için öyleydi . Bu hayatta bir insanın en kötü cezası ya umutsuzluk ya da güvensizliktir bence. Şuan berbat bir hayatım yok ama mükemmel de değil . Şimdi hangimizin hayatı mükemmel ki diye düşünüceksiniz . Mükemmel olması demek mutluyum demek değil ki zaten berbat bi hayatı olan daha mutludur belki mutluluk ölçülmüyor bazı kavramlarla yetmiyor bence . Asıl ,Güveninizi kaybettiğiniz zaman mutlu olamaıyorsunuz işte en mutlu anınızda bile . Çünkü hep bir şüphe var acaba doğru mu , acaba gerçekten böyle mi hissediyor . En mutlu anınızı bile zehir ederseniz kendinize Kimseye gerek olmadan hem de . Ben bana iyi bir şey söylendiğinde , davranılıdğında bile mutlu olamıyorum artık . Kelimler benim için hiçbir şey ifade etmiyor artık çünkü . Kelimlerin gücüne inanmıyorum . Aynı şekilde insanlarada, soruyorum size en güvendiğimiz en sevdiklerimiz en çok onlar yaralamadı mı , en çok onlar aldatmadı mı en çok onlar batırmadı mı gemilerimizi hangimizin düşmanı uzağı yaraladı ya da yaralasa bile en fazla ne kadar acıtabilir ki ? En yakını kadar olmadığı kesin .
Şüphe , güvensizlik öyle bir şey ki insanın kendi sonunu kendi getiriyor . Herkes başkaları tarafında doğrulur ama herkes kendini öldürür. Kimse sizi sizin kendinizi öldürebilcek kadar güce sahip değildir. Kendinden başka kimsen kalmıyor bir süreden sonra kendin kendine kalıyorsun. En mutlu anında , en sevdiğin kişiyle olduğunda,hayatının aşkıyla olduğunda,en hüzünlü anında hepsinin sonunda herkes gidiyor kendinle baş başa kalıyorsun . Mutluluk da bize oyun oynuyor aynı hayat gibi . Mutluluk diye bir şey yoktur sadece mutlu anlar vardır. Güvenmemeyi güvendiğim insanlar öğretti bana . Kaç yalandan sonra güvensiz olurdu insan ?
Güvenmek bir zamanlar güzel şeydi yine de her şeye rağmen ..
NOT: DÜNYA SENİ ALDATIYOR!!
