Biz neden sevmekten, sevilmekten bu kadar korkuyoruz. İlk adımı atmaya, özür dilemeye korkuyoruz. Halbuki korkmamız gereken en son şey bunlar. Asıl hayat atılan adımlarla yürünen bir yol oluyor. Yoksa başladığımız yerde durur kalırız. Gidilebileceğimiz tek yol gerisi olur. Bunu da hangimiz isteriz söylesenize?
Eminim ki hepimiz bir kez dibi görmüştür hayatta. Peki ne yaptınız? hala en dipte misiniz? yoksa benim gibi dibi gördüğünüz anda yukarıya çıkma yolu mu aradınız? Ben şuan yukardayım ve aşağıda kalanlara söylüyorum. Bu hayat yaşamak için var dipte kimsesiz olmak için değil yukarda sizi bekliyor olacağım. Ama ben eminim ki siz belki de benden önce yukarıya çıkmışsınızdır.
Ben bir ara o kadar çok yorgundum ki önceden dimdik durup savaştığım her şeye sadece tamam demeye başlamıştım. Ve o tamam kelimesinin ne kadar ağır geldiğini de izah edemiyordum kimseye. Aslında şimdi de tamam deyip geçiyorum gerçi tamam bile değil gülüp geçiyorum. Çünkü içinde sevgi barındırmayan kalp yoksunu insanlara sende aynı acıyı yaşatmazsan tepene çıkıyorlar. Kendilerini önemli görüyorlar. O yüzden yüzlerine güldüğümüzde nasıl sinirlenebileceklerini bir düşünün. Bana hak vereceksiniz sonrasında.
Bunu okuyan olur mu bilmem ama olduysa da, okuyan o kişi lafım sana. Kimseyi kendinden daha çok sevme, kimseye kendinden fazla değer verme ve kimse için kendinden taviz asla verme. Kimse için değişmek zorunda değilsin. Kendi benliğin, kendi gücün olsun. Seninle olmak isteyen yanından yürümek isteyen zaten bir yolunu bulur.
Bırak, herkes sendeki yerini kendi belirlesin…
