Sevgili Günlük,
Bir affedilmeyecekler listesi yapacak olsam en başa kendimi yazmak durumunda kalacağım. Büyük bir savaşın ortasındayım. Öyle bir savaş ki savaşan da benim savunan da benim. Öyle kanlı bir savaş ki, yaralanan da benim yaralayan da benim. Öyle bir savaş ki, kaçan da benim kovalayan da. Kendimle olan bu savaşın tek mağlubu var, yine kendim.
Geçmiş zamanın geçmiyor oluşu buna rağmen zamanın geçmeye devam ediyor oluşuydu her şeyi paramparça eden. Dört bir yana dağılan bu parçaları toparlamaya çalışmakla geçiyor zaten zaman. Toparlanan parçalar da tamamlamıyor yapbozu.
Hapsolup kalmışlık ile geleceğe koşmaya çalışmak kadar manasız bir durum yoktur herhalde.
‘Bu da geçer ya hu!’ dediğimiz ne varsa geçmeyip gelen her yeni durumunda bu listeye dahil olması en garibi. ‘Durma, yürü, vazgeçme, koş, devam et, hızlı ol, sil gözlerini, şu an değil, haydi, bir gayret diye diye koşarak uzaklaştığım şeyin benliğim olmasıydı affedemediğim. İçimdeki ses haykırıyor artık,
‘Ben de seni affetmeyeceğim; diğerlerine nazik olduğun kadar bana olmadığın için, diğerlerine sunduğun fırsatı bana sunmadığın için, diğerlerine gösterdiğin güler yüzü bana göstermediğin için, her bulduğun fırsatta beni değiştirmekten vazgeçmediğin için, etrafı yakmak istediğin ateşle her seferinde beni yaktığın için, vazgeçmek istediğin her durumda vazgeçtiğin şeyin ben olmasını, her kızdığın durum da beni bulduğun için!’
Değiştiremediği yerden değişenler sirkülasyonuna dahil edilmişlikle yaşamaya başlamaktı affedilemeyecek olan. Çabaladığı yerden kırılıyormuş insan. Bu kırılma ile sürekli başa sürükleniliyormuş. Yapmam dediğin ne varsa bilinçaltından hortluyormuş en zayıf anında. Ve en zayıf anlar bir başladı mı yalnızlıkla kadere dönüşüyormuş. Hissiyatı olmayan annelikmiş yaptığım. Hani en çok seven annedir ama en az kara mercii, en az sözü dinlenilen kişidir ya işte ondanmış yaptığım.
Yarım bırakma lüksüne sahip olduğum kitaplar gibi değilmiş yaşantı.
Hala direniyor musun?
Sesim gelmiyor.
Vazgeçmek istiyorum galiba.
Vazgeç-e-miyorum.
