Hüznümü duvar dibindeki eskimiş döşememe kusuyorum bu aralar,
Öyle çaresiz bir bekleyişin içindeyim ki
sen bile hüznümü azaltıp beni gülümsetemezsin.
Ben ,Son çağın ilk vebasını kulak arkası yapmışım, umursadığım tek şey, annemin özlemle bana seslenişidir….
Şimdi söyle bana hangimiz hayata daha çok bağlıyız?
Aylardır dört duvar arasında kalan zavallı yeni nesil mi? yoksa baharın nefes kesici güzelliğinden payını alan ben mi?
Hadi söyle !
Kaç mevsim daha bekletecek bizi bu illet.
Kaç can daha verilince kurtulacağız ilelebet….
Ah can cazım ah, bilemezsin…
çünkü bende bilmiyorum gerçeği…
Bu aralar baskın yemiş bir krallığın son varisi gibiyim,
Gökyüzünü karantina altına almış kara bulutların gölgesinde, son anın hüznünü taşıyorum göğsümde…
…
Medin Üçkan
