”Kendisine ihanet etmeyi öğrettiğimiz çocuğun bize ve hayata karşı dürüst olmasını bekleyemeyiz. Ve sizin karşınızda ezilmesini öğrettiğiniz çocuğun, yarın öbür gün başkaları karşısında da ezilmemesini, omurgası dik, sağlam durmasını beklemeyin” diyor Nihan Kaya*. Çok haklı değil mi sizce de? Anne ve babalarımız ya da bizi büyüten kişiler genel olarak hep onlar haklıymış gibi görmüyorlar mı kendilerini? Sırf onlar bizi büyüttü ya da doğurdu diye her türlü hakkı görmüyorlar mı kendilerinde? Sanki biz doğmak istemişiz ya da biz seçmişiz onları gibi. Sırf onlar istedi diye doğarken yine sırf onlar kendilerini haklı görmeleri için ne kadar çok şeye boyun eğiyoruz. ‘Ama o anne / ama o baba’ ile başlayan cümleler ne kadar çok duyarız biz çocuklar olarak.
Bazen de çocuk anne-baba olur. Ama yine aynı cümle karşımızda olur. Ki ben genelde çocuğun büyüklerden daha iyi düşünebildiği kanısındayım. Daha saf düşüncelerle, daha saf duygularla olması gerekenleri çocuklar göstermiyor mu bize? Çevrenizdeki çocukları düşünün. Hiç beklemediğiniz laflar etmezler mi bazen? Ya da sizin önemsemediğiniz şeylere üzüldüklerinizde aslında sizin de üzüldüğünüzü ama gözardı ettiğiniz fark etmediniz mi hiç? Neden sizce? Görüyorlar çünkü, biliyorlar. Onlara ‘çocuk işte’ dedikten sonra her şeyin bittiğini düşünüyoruz aslında. Ama olmadığı da aşikar değil mi?
*İyi Aile Yoktur-Nihan Kaya
