“Her insanın bir öyküsü vardır,ama her insanın bir,şiiri yoktur.”
İşte bu mısrayla başlayan bir Özdemir Asaf kitabını anlatmak istiyorum sizlere. Anlatmaya başlamadan önce neden bu kitabı seçtiğime dair bir iki cümle yazmak isterim. Bu kitabı seçerken çok zorlandım, bir şiir kitabı ve anlatabileceklerim sınırlı sayıda. Ama neden olmasın ki dedim; roman,hikaye,dünya klasikleri vb. gibi türlerin gördüğü değeri şiir kitaplarının da görmesi gerektiğinin düşünenlerdenim.Hatta belki de daha fazla değer görmeliler – kim bilir belki ilerleyen yıllarda-
Şiirde duyguyu okuyucuya geçirmek çok zor olsa gerek. Roman gibi sayfalarca yazmıyorsun sadece bir iki tane dörtlük… E işte bu da kelimeleri düzgün kullanabilmekten geliyor. Şimdi size bir şiirle ne çok şey anlattığını kanıtlamak istiyorum. Lütfen aşağıdaki şiiri 10 saniyenizi ayırıp okuyun ve sonra bir dakika düşünün…
Sanırım düşündünüz 🙂 Şimdi anladınız mı demek istediğimi ? İnsanın içinde bir şeyler oluyor, sanki duyguları ortaya çıkıyor. İşte bu yüzden şiir kitapları okunmalı, okutulmalı. Bu kitapta bunların başında geliyor.
Kitaptaki asıl şiire gelecek olursam yalnızlık bu kadar güzel anlatılamazdı bence.Yalnızlığı tanımlarken bile sıkıntı çekerken bir şiirle yalnızlığı anlatabilmek onu hissettirmek ayrıcalık olsa gerek.Bahsettiğim şiiri bırakıyorum. Umarım bu yazıyı da Yalnızlık Paylaşılmaz kitabını da kısa sürede okursunuz 🙂
“Yalnızlık,yaşamda bir an,
Hep yeniden başlayan…
Dışından anlaşılmaz.
Ya da kocaman bir yalan,
Kovdukça kovalayan…
Paylaşılmaz.
Bir düşün’de beni sana ayıran
Yalnızlık
Paylaşılsa yalnızlık olmaz.”
