Öyle uzağım ki şehirlere ve sana, kor bir ateşin yaydığı ısı kadar varlığını hissediyorum benliğimde,
Öyle kırgınım ki güneşe,belki açsa,illetimiz de kalmayacak ve yemyeşil oluverecek her yerimiz,
Ama sen uzaksın, güneş bitap ve ben de evde kal çağrılarına kulak asmayan bir papatya düşmanıyım…
Nasıl yaşayacam neye baslayacam, kime seslenecem bilmiyorum..
Endişelenmekte istemiyorum, dermanı olmayan bir illetin öyle kapıyı çalmadan içeri girmesine…..
Söyler misin anneme sarılsam tüm bu şeyler bizden korkar mı gerçekten…
Ya da sana kırgın olmadığımı söylesem, güneş beni duyar mı ?
Yoksa yavaş yavaş ölüyor muyuz, henüz koparamadığımız yedi gülün yedisi de dururken….
lütfen uyandır beni! Sen bir hekimsin ve annem hasta, ben de düşlerdeyim..
Eğer bana kendinden bir tebessüm, güneşten birazcık gün ışığı,anneme içten bir dua gönderirsen,
söz veriyorum papatyalara zarar vermeyeceğim…
Medin Üçkan
