Biraz içimi dökmeye geldim. Çünkü şu günlerde yanımda konuşabileceğim kimse yok. Düzeltmem gerekirse konuşabilsem de istediğim tepkiyi alabileceğim kimse yok. Hayatımda büyük şeyler değişmek üzere. Yeni bir ortama, yeni bir şehre, yeni insanların arasına gireceğim. Yalan yok biraz korkuyorum. Belki de çok korkuyorum. Ön yargı mıdır bilmem insanlarla hiç anlaşabilecekmişim gibi gelmiyor. Düşünce şekilleri, konuşma tarzları benimkinden çok farklı. Dışlanmaktan, yadırganmaktan, yalnız kalmaktan deli gibi korkuyorum.
Genel olarak yeni şeylerden nefret eden biri olarak yeni insanlarla tanışmak beni acayip geriyor. Yeni birileriyle tanışamıyorum. Hayallerim için geçmem gereken küçük bir engel sadece önümdeki. Sürekli orada kalmayacak olsam bile uzun bir süre oradayım. Kime danışsam önüme bakmamı hedefime odaklanmamı söylüyor. Sanırım ben arkadaş bağımlısıyım. Arkadaşım olmadan sokağa çıkmaya dahi çekinirken şimdi onlardan uzakta beş yıl geçirmeye hazırlanıyorum. Tamam hafta sonları, tatiller, izinlerde birlikte olacak olsak da yine de korkuyorum. Sevdiklerimin yanında da bu beş yılı geçirebilecekken en iyisi olması için uzağa gidiyorum. Sadece 46 kilometre uzağa gidiyor olsam da yaşadığım yerden üç günden fazla ayrılmamış biri için bu çok korkutucu.
Geleceğim için ailemi, arkadaşlarımı ve sokaklarında kahkahalar attığım şehri bırakıyorum. Onları tüm sokakları denize çıkan bu şehre emanet ediyorum. Şuan verdiğim kararın ne kadar doğru ne kadar yanlış olduğunu bilmiyorum. Umarım pişman olmam ve ileride geriye dönüp baktığımda buna değecek bir beş yıldı boşuna bu kadar korkmuşum diyebilirim. Eğer siz de böyle yollardan geçtiyseniz bana biraz destek verirseniz çok mutlu olurum. Teşekkürler.
