Mental olarak o kadar yorulmuşum ki dümdüz bir Sakinlik istiyorum. Şuan sırf kafa dinlemek için deniz manzarali bir şehre geldim tek başima alti buçuk saattir oturuyorum. Kafamdan geçenleri, yorgunlugumu burada bir kenara biraktim. Yikici kavgalari degil de konuşabilmeyi, gürültulu eğlenceli degil de Sevdiklerimle kendi halimde Oturup sohbet etmek istiyorum. Kimsenin kimseye şüpheye düsürmedigi sirt sirta verilen kucuk cevreli bir hayat.
Duzenli olarak yazamiyorum bu aralar, çunku birseyler hissetmiyorum. Bomboşum resmen. İlginçtir ki aklima gelmeyen dokuz senelik beraber buyudugum eski sevgilim, nede onun bana biraktigi enkazi çok hafif atlatmami saglayan olgun kiz. Çok erken şuan hersey için. Ne yeni bir ilişkiye hazirim, nede güvenebilcegim bir baska kadin. Tamam benim hatalarim olmuşturda ikimizde birbirimizi nasil olurda bu kadar hizli unuttuk aklim almiyor. İyi gunumde kotu gunumde cenazemde hastaligimda yaninda olan evet bu tamam dedigim kiz bir kerede silip atti beni. Ben pişman degilim suan ki pozisyonumuzdan, fakat komik geliyor onca ani onca seneler.
İçim rahat, asla aldatmadim. Başka birisi ile gorüsmedim. Ona her zaman deger verdim. Verdiklerimin yuzde yirmisini ben alamadim buda beni cok yipratti. Hep bastırdım bastirdim. Alışkanlıkmış meger yasananlar, çoktan bitmiş her ikimiz içinde. Allah iyilerle karşılaştırsin onu, hakkini ödeyemem. Hicbir zaman ayrilik sonrasi kötülemedim kimseye. Sorunun hep bende oldugunu, sinir sorunlarimin oldugunu omunda bir gelecek goremedigi için bittigini herkes biliyor. Hissizleştim ve duygularım geri gelmiycek gibi hissediyorum. Bu kalbe yanliş birini bir daha almak istemiyorum.
