Her sey olacagina varir. Biri ya da bİr sey senin icin dogruysa eger, Hayat o şeye yada o insana seni daima götürür. Bütün engellere ragmen o yolun sonuna varirsin. O yolun sonu İnsana, her seye Değermiş dedirtir. Bunlar olur mu olur ancak sadece zamana ihtiyaç var.
İçimde yaşadiğim duygulara karsilik alma ihtimalim yok. Bugun içim çok sıkkın o yüzden güpe günduz yaziyorum. Üzerine çok düsüyorum öyle hissediyorum kendi içimde. Onun hayatinda başka birisi var ve mutlu. Benim icin onemli olan kismi bu. Yanliş yoldayim, onunla bir gelecek görmek mümkün degil. Ama bence ona en iyi ben kendimi layık görüyorum. Ailesini, yasanti tarzini çok daha iyi bilebiliyorum ve tam olmasi gerekn düzeyde. Artik geri adim atmaya karar verdim ve beklemeye karar verdim onun hakkinda. Ben bile dokuz senelik ilişkimin biteceğinı dusunmemistim ama sonunda oldu. Bu işler kismet, belki oda birgun ayrilir. Ben hep yaninda olacagim belkide kendisi bana bir ışık yakar. Benim bu şekilde kendi başıma son sürat gitmem çok yanliş. Saplanti haline getirmeye başlıyorum kafamda onu. Düsünmeden edemiyorum, daha fazla vakit gecirmek konusmak istiyorum onunla. O bunun farkinda degildir diye dusunuyorum. Çunku boyle bir hislerle ona baktigimi dusunmesi onu incitecektir.
Annem hissetmiş. Ve ben şok geçirdim, nasil oldugunu anlamadim. Açikca soylemedi tabi ama ona olan dikkatimi kesinlikle farketmiş. İsimde vermedi ama demek ki belli etmişim. Oda bunun farkinda olmamasina imkan yok o halde öyle dusunuyorum. En ufak bir tepki vermiyor bana karşı. Ya sevgilisinin olmasi olabilir, yada bana o gözle hiç bakmamiş olmasi olabilir. Çok durust ve karakterli birisi oldugu için sevgilisini dusunup ona içlerinde bulunduklari durumdan dolayida bekliyor olabilir. Hep kendimce iyi tarafindan bakmaya calişiyorum farkindayim. Kendimi kandiriyorum.
Artik geri çekilme vakti. Bu şekilde tek basıma yoramam kendimi üzülmeye başliyorum cunku olmayacagini bildikce. Onu dunyanin en mutlu annesi, en mutlu kadini yapabilecegimi biliyordum oysaki.
