Aslında her şeye en baştan yıllar önceden başlamak lazım. Fakat ne benim o kadar vaktim var ne de yılların bunu anlatmama izin vereceği. Ben sanırım sadece konuşabilen bir yapıya sahibim. Söylediğim hiçbir sözü hayatıma yansıtamıyorum. Şimdiye kadar yaşadıklarım sanırım artık çok ağır gelmeye başladı bana. Bırak hayattan zevk almayı yaşadığım halde hayatın varlığını sorgular oldum. Söylediğim hiçbir şeyin kıymeti olmadığı gibi yaptıklarımın da bir değeri kalmamış gibi. Herkes bir şekilde bana karşı cephe alıyor. Ya da ben insanları buna sevk ediyorum. Sadece şunu istedim; Gülüşlerim bari yalan olmasın. İnsanların duygulara olan saygıları tamamen bitmiş. Sadece para konuşur olmuş bu devirde.
Hâlbuki ki bizler parayı bile mutluluğumuza ve huzurumuza bir araç olarak kazanmıyor muyduk? Ne zaman para bizi ve insanlığımızı harcamaya başladı. Yok oluyor yavaş yavaş tüm ümitlerim, beklentilerim ve hayallerim. Suçlusu kim peki ? Paraya tapan eş dost akrabalar mı yoksa arkadaş Candaş sandıklarımız mı ? Hani insanlara bazen yaşanmışlıkları ağır gelmeye başlar ya çekiliverir hemen o yükün altından, ben o yükü öyle bir sırtlanmışım ki dizlerim kırılsa bile bırakamıyorum. Sanırım bu da benim imtihanım. Herkes her konuda haklı. Herkes her şeyi çok iyi biliyor. Herkes bizi kendi kalıplarına koyup ona göre şekillendirmek istiyor. Peki işin en enteresan yanı ne biliyor musunuz ? Ne hikmetse herkes bizim ne istediğimizi ve neyle nasıl mutlu olacağımızı bizden çok daha iyi biliyor ve bizleri o bildiklerine yönlendiriyor. Fakat biz onların bu bizim hakkımızda bizden daha bildikleri şeylerden hiçbir zaman mutluluk duyamıyoruz.
Hatta onların bize biçtikleri o mutluluk fikirleri yüzünden her zaman daha da kötüye gidip daha da mutsuz oluyoruz. SANIRIM MUTLULUĞUMUZUN TEK BİR YOLU KALDI. O DA; EN ERKEN ZAMANDA GELMESİNİ İSTEDİĞİMİZ ÖLÜMÜN BİZLERE HEMEN VARMASI …
