Uzun yıllar en iyi bildiğim, en iyi yaptığım ve çok emek verdiğim mesleğimde çalışıyorum. Her gün yeni bir şeyler öğrenmek yada bildiklerimi paylaşmak ,yardımcı olmak bana inanılmaz bir huzur veriyor aslında çoğu zaman çantamı alıp gideceğim sınıra geldiğim ,stresten boynumun yada bacak kaslarımın tutulduğu anlar o kadar çok oldu ki ama herşeye rağmen pes etmedim ve hep güldüm ağlanacak halime de güldüm.
Biraz eskiye dönersek ben küçük bir çocukken bile bu duygularla karşılaştığım zamanlar oldu o günlerde bile kaçmayı seçmedim belki seçemedim beni tutan belki yüreğimdi belki sabrımdı belki de korkularımdı . Neyi ,neden ve kime kelimeleri hayatımın tamamında hep oldu .Düşünüyorum da sanırım pek çoğumuz bunu kendine sormuştur. Neden böyle yada neden böyleyim ?Herşey yolundayken bile bir şeyler eksik bir şeyler yarım kalmış gibi .Sanırım kendimizle halledeğimiz bir şeyler bir yerlerde kalmış yada biz bir kenara en kuytu bir yere bırakmışız ara ara ortaya çıkıyor ama biz yine olduğu yere itiyoruz veyahut gözümüze yüreğimize ,aklımıza bir perde çekiyoruz.
Yok saydıklarımız hayallerimiz,umutlarımız,geleceğimiz,korkularımız,inançlarımız, güvenimiz ,hırsımız yani beni bizi yok sayıyoruz. Peki niye yapıyoruz bunu neden bizi beni özgür bırakmıyoruz. Ne kadar zaman geçmiş olsa da içimizdeki beni bizi bırakalım bırakmaya bir adım atalım geçmişimizde yarım kalan ne varsa bitirelim bugün hesap günü olsun .Alacağıda borçlusuda biz olan bir dünyada hesapları kapatalım .
Hayatda fotoğrafçının dediği gibi sadece Gülümse !!!!
