Ben insanım. Zaman zaman hata yaparım. Zaman zaman yapmam. Bazen sınırlarım yokmuşçasına, arkama bakmadan, düşünmeden ilerlerim. Zaman zaman kıldan ince bir ip tutar benliğimi. Bazen coşkulu bir çağlayan gibi gürül gürül. Bazense durgun, kabında iz bile bırakmamış bir su damlası.
Bir insanım. Hatalı, dengesiz, sabırsız, kararsız, nefret eden, çok seven, şefkat duyan, ağlayan, gülümseyen, pes eden, vazgeçmeyen, zıtlıklarla dolu bir insanım. Herkes gibi ama aynı zamanda herkesin biricik olduğu gibi biricik. Böyle büyük bir düzende dolaşır benliğim. Savrulur zaman zaman antika bir saatin sarkacında bir ileri bir geri. Bir şekilde sürüp gider bu düzen. Koskoca kâinatta bir toz zerresi olamayan Dünya’da bir toz zerresi olan insanım. Mutlu edemem, idol olamam, örnek hiç olamam. Yaşarım tadını dimağıma kazıya kazıya. En kederli salya sümük anlarımı da ince bir sızının yüreğimi yardığı anlarımı da, bol kahkahalı, samimiyetle ısındığım anlarımı da kazırım dimağıma. Gocunmadan, utanmadan.
Ben insanım. Hatalı, korkulu, nefret eden, kızan, seven, hem de çok seven…
