Ben bazen çok kırılıyorum.Yine nerden geldik şu kırılma mevzusuna yahu?Ne bileyim işte güneş batıp yerine ay gelince bana bi haller oluyor.Eski yaşanmış günler daha canlı bir şekilde önüme seriliyor,daha çok üzülüp daha çok hayaller kuruyorum.Ben sanırım geçmişimi arkamda bırakamıyorum.Aydınlanma yaşadım şu an:)Her neyse kırılıyorum işte.İnsanların vakitleri olduğu halde bana vakit ayırmamasından,halimi hatrımı sormamasından,ben yokmuşum gibi davranılmasından.Öyle ufacık şeylerden kırılıyorum işte.Belli etmemeye çalıştıkça daha çok belli ediyorum.Mesela cok fazla üzüldüğüm bir şey var.Kimsenin bana belli bir konuda destek vermemesi.Aksine köstek olacak davranışlar sergilemesi.En yakınınızın bile.Keşke destek olsaydınız.Keşke ben de arkamı döndüğümde üç beş kişi de olsa birilerini görebilseydim.Neyse ya boş versenize onların benden daha önemli işleri vardır.Hayatım boyunca yaptığım şeylerde bir destek bekledim.Bakın pohpohlamak değil sadece bana da birileri çıkıp “sana güveniyorum,sen bunu yapabilirsin” , “verdiğin tüm kararlarda arkandayım” denilsin istedim.Çok zor değildi ama kimse de yapmadı.Ben de bana yapılmadığı için kendim kendime destek çıktım ve bu hayatım boyunca yaptığım en doğru hareketti.Ne olursa olsun kendime “helal sana be kızım!” demesini bildim.Kendime sırtımı dayadım.Iyi de olsa kötü de olsa kendimi tebrik ettim ve ders aldım.Ama çoğu zaman böyle davrandığım için insanlar bana egolu ve umursamaz olduğumu söylediler.Oysa ben böyle kendimi iyilestiriyordum.Ne olursa olsun ben kendimi hep destekleyeceğim.Artık bundan sonra yanımda birilerinin olmasına gerek yok.
Kendime destek olacağım,başaracağım ve onlar beni sadece izleyecekler.
Kendinize güvenin.Yanınızda kimse olmasa bile.Ben yapabilirim ve siz de yapabilirsiniz.
Ben güçlüyüm!
Sevgiyle kalın🖤
