Yalnızlık küçümsenilmemeli..
Bazen insan kendisini yalnız hisseder. Yapayalnız.Bu yüzden bu onu kötü bir hâle gelmesini tetikler. Belki de yalnızlık o kadar da kötü değildir de.. insanların abartmayı sevdiği bir tür kelimeden ibarettir belki de.. ve bazen yalnızlık insana verilmiş en güzel hediye.. ama bir kulübede.. ama bir çiçekli bahçede..
ve insan, yaratılmışların en özeli. en güzeli. Aynı zamanda insan yaratılmışın en meşguliyetlisi.Kendisinden önce başkaları sevinsin diye çaba sarf edeni. Peki bu hep böyle midir? Yoksa bir tür gösteriş midir?
İnsan kendisini başkaları adına unutmuş bir varlıktır. Bu yüzden insan yalnızlığı benimsemiştir. Başkaları adına çalışmaya adamıştır kendini. Ve bu nedenle hep bir kayboluş, kaçış içersindedir.Bu onu yormuştur çünkü..
artık bazı şeyler onlar için görmezden gelmek.. uzaklara çok uzaklara kimsenin ulaşamayacağı, göremeyeceği yerlere gitmek gibi bir düşünceye sürüklemiştir. Peki çözüm müdür?
Değildir elbette. Ama insana verilmiş on dakikalık bir yalnızlık, insana verilmiş en güzel hediye.
Not: Yazıyı ciddiye almaya bilirsiniz. Fakat kendinizi almalısınız..
