Dün gece maaan in the mirroor diye bağıra çağıra şarkı söylerken bir anda aynanın karşısında buldum kendimi . Yüzleşmeyi somutlaştırmak istedi sanırım ruhum . Aynada bir anda kar topu oldu görüntüm. Tepelerden yuvarlanmaya başladı; bazen çok sert kayalara çarptı parçalandı ufalandı ama dik yamaçtan devam ediyordu yuvarlanmaya sonra tekrar büyüdü etrafındaki karları bedenine katarak kimi zaman yeni baş vermiş bir karahindi bağını ezdi geçti istemeden, uzaklarda bir yer gördü ama güzergahında orası yoktu istese de gidemezdi ardından bakakaldı, geçtiği kimi yollar aratmadı o gidemediği diyarları kimilerindeyse daha da hızlandı orada bulunmak istemediği için . Sonra yavaşlamaya başladı.
Gelip bir dağın eteklerini yurt belledi kendine, bir süre burda dinlenebilirdi çok yorulmuştu çünkü koşmaktan. Biraz dinlenmek iyi gelecekti ruhuna. Kendini dağın eteklerinde güneşe teslim etme zamanıydı karışabilmek için denizin tuzlu sularına, atılabilecek için yeni maceralara özünden taviz vermeden suret değiştirecekti. Suydu ruhum anlamıştım. Sentezdi, duruydu o yüzden bu denli duyarlıydı o yüzden bir anda coşup en ufak rüzgara dalgalara karışıyor en soğuk kalplerde üşüyüp kaskatı kalıyordu ya da kimisine can oluyordu bir zerresi kimiyse kuruyordu bir kaktüsün fazla suda can vermesi gibi.
Bir damla siyahla kararıyor bir damla yeşille şenleniyordum. Olabildiğince tuzdan uzak duracaktım sadece gözyaşı olup gözlerden akmak akıtmak en istemediğim tek şey bu idi artık. Yaşamaktan vazgeçmeyip özgürce akacak bazen gökyüzüne karışacak bazen de kar olup yağacak biraz rüzgarla dans edip karşıma çıkanı yaşayacaktım ve her zerresine kadar hissedecekti ruhum o anları kararlıydım 🌊
