Çocuk olasın gelir bazen. Koşup oynamak, hiçbir şey bilmeden her şeyden habersiz şımarmak istersin. Öyle ya çoğumuz düşünmüştür çocuk olmayı.
Herkesin aklının bir ucunda kalmıştır çocukken yaptıkları. Yoldan geçerken sokakların boşluğunu farkeder, en derinden ta eski yıllara dayanan derin bir ah çekersin ve peşine “Bir zamanlar.” Der başlarsın eski sayfaları çevirmeye. Neler vardır o eski sayfalarda dostlar? Çevirdiğin topaçlar, uçurduğun uçurtmalar, oradan oraya koşturduğu mahalle araları. Şimdilerde internet olmuş bu sevinçler.sosyal ağlar kendi aralarında döndürür olmuş gençleri topaç misali.
Hayat hiçbir zaman memnun edemez insanı. Küçükken büyümek, büyüyünce küçültmek istersin. Artık her şeyin farkındasın dır. Meğer her şeyi bildiğini sandığın o yıllarda hiçbir şeyden haberim yoktur. Öyle ya küçükken herşeyi bildiğini sanırsın. Sonra başlarsın en derinden “vay be.” “Hey gidi günler.” Demeye.
Eskiden kara tahtalar, siyah önlükler vardı. Şimdilerde tahtalar beyaza boyandı önlükler bedenden ayrıldı ve rengarenk bir hal aldı. Bu sefer de umutlar, hayatlar karardı.
Eskiden insan küçüktü ya zamanla büyür dü. Anaya babaya sesi bile yükselmez di mesela.
Şimdilerde insan önce büyük oluyor, her şeyin farkına vardıkça küçülüyor. İşte insan ozaman anlıyor hayatın gerçeklerini.
