Sezen Aksu’nun ”bu kızı yeniden büyütmeliyim” dediği yerdeyim..
Büyümem yarım kalmış gibi bu aralar. Hep bir şeyler eksikti zaten ama git gide daha da eksiliyor gibi.. Bişeyler yanlış, bir şeyler ters gibi..
Hayat büyük çelmeler takıyor, düştükçe canım yanıyor ama ben hala ”yıkılmadım ayaktayım” modundayım.. Daha neler görüp neler yaşayabilirim acaba?? Yorgunum hiç olmadığım kadar hemde. Hayatım benim hayatım değil gibi sanki. Emaneten bakıyorum sahibi gelince geri verecek mişim gibi. Mesai saatinin bitmesini iple çekiyorum gibi.. Değişik duygular hakim benliğimde bu aralar.. İnişler, çıkışlar ve çakılışlar hakim.. Tam mutlu olup gülecekken hapşırık geliyor gibi.. Daha nasıl anlatılır içimin yorgunluğu bilmiyorum..Mutsuzluğa alıştım sanki. Gülmek hayat felsefemken bir anda kaldım bu dersten sanki..İç organlarım ağrıyor.. Bunu hissediyorum. Mutsuzluktan ağrır mı? Ağrıyor işte..Ben bu hayatta kendimi nereye koyacağımı bilmiyorum.. Herkes bir yöne çekiyor. Herkes benim dediğim doğru beni dinle diyor. Yorumsuz kimse dinlemiyor. Sadece yanındayım demek zor mu bu kadar? Sadece dinlemek..Kollarımdan çekiştirmeyi bıraksalar biraz olmaz mı? İçimdeki o çocuğun biraz kırıntısından kalsaydı keşke.. Kalsaydı ve yeniden yeşerseydi.. Yeniden büyüseydi.. Kendi doğruları, kendi kararları, kendi hataları, hatalarından ders çıkarışları, başarıları, başarısızlıkları.. İçimdeki o kız çocuğuna bu şansı verseydiniz.. Yapma, etme, doğru değil, bizim seçtiğimiz yol doğru, asla olmaz, hayır demek yerine, yaşa ve öğren deseydiniz… Şimdi benden beklentileriniz var ya hani. Saygı, sevgi, iyi bir arkadaş, iyi bir eş, iyi bir çocuk, iyi bir birey, iyi bir anne.. Bunları beklemeden önce keşke iyi bir çocukluk verseydiniz..
