ܘܗܘܐ ܕܟܕ ܣܠܩܝܢ ܫܡܥܘܢ ܟܐܦܐ ܘܝܘܚܢܢ ܐܟܚܕܐ ܠܗܝܟܠܐ ܒܥܕܢܐ ܕܨܠܘܬܐ ܕܬ݂ܫܥ ܫܥܝܢ
“Petrus ve Yuhanna, salât vakti olan dokuzuncu saatte mabede çıkarken” (Elçilerin işleri 3:1)
Rabbâni literatürde ṣəlūtā ܨܠܘܬܐ (dua), Yahudilerin günlük dua ayinleri için kullanılan isimdi. Hâlen Süryani Ortodoks Kilisesi’nin namazı da ṣəlūtā diye adlandırılıyor ve beīt ṣəlūtā ܒܝܬ ܨܠܘܬܐ (salât evi), namaz kılınan yerin ismidir; Bu terkib, İslâm öncesi Aramî/Suryanî literatürde “mâbed, ibâdethâne” anlamında kullanılıyordu:
l ܘܢܦܩܢ ܒܝܘܡܐ ܕܫܒܬܐ ܥܠ ܝܕ ܢܗܪܐ ܡܛܠ ܕܬܡܢ ܡܬܚܙܐ ܗܘܐ ܒܝܬ ܨܠܘܬܐ
“Şabat günü nehrin kıyısına gittik çünkü orda bir beīt ṣəlūtā (mâbed) görmüştük…” (Elçilerin işleri 16:13).
ṣəlūtā, dua anlamında olmakla birlikte burda daha geniş bir manası vardır; ibâdet. Yani beīt ṣəlūtā “ibâdethâne (ibâdet evi)” demektir. İsa, Yahudilere diyor ki: “Evim bütün ulusların ibâdethânesi (ܒܝܬ ܨܠܘܬܐ) olacak diye yazılmıştır ama siz onu haydut inine çevirdiniz.” (Markos 11:17)
Yahudi ibâdethâneleri Q 22:40’da ṣalawāt diye isimlendiriliyor: وبيَع وصلوات ومساجد يذكر فيها اسم اللّٰه “içinde Allah’ın adının anıldığı bīʿaᵗlar, ṣalāᵗlar ve mescidler”
bīʿaᵗ بيعة (𐩨𐩲𐩩) isminin, 530 yılından itibaren Himyer’de “Kilise” anlamında kullanıldığı zaten çok iyi bilinmektedir. ṣalawāt صلوات (Suryanice ṣəlawatā ܨܠܰܘܳܬ݂ܳܐ) ise muhtemelen Yahudilerin ibadethanesiydi.
