Hepimiz deniyoruz. Bir şeyler…
Her şeyi denemeye çalışıyoruz. Bildiğimiz fakat yapmakta zorlandığımız ya da bilmediğimiz ve yapmak istediğimiz şeyleri…
Denemezsek ne olur? O arzu içimizde mi kalır? O merak aklımıza mı takılır?
Denersek ne olur? Rahatlar mıyız “elimden geleni yaptım” diyerek? Pişman mı oluruz “keşke” ile başlayan cümleleri sıralayarak?
Denemek; yapmak, başarmak, kazanan olmak adına atılan ilk adımdır. O adımları nasıl atacağımızı öğrenmek ya da öğrenmeden o adımları atmaya çalışmak ne tatlı…
Yolun sonunda ölümün olduğunu bildiğimiz halde yaşamayı denemek mesela… O yol ne kadar inişlere çıkışlara sahip olsa da biz o yolda gitmeyi severiz. Çoğu zaman yolun sonuna vardığımızda ne olacağını bilmiyor olsak da yine de yaşamayı deneriz. Yolda bizi denemekten vazgeçirmeye, ümidimizi kırmaya çalışan; ayağımıza çelme takan, yolumuza pusu kuran insanlar çıkabilir elbette. Ee ne yapacağız, pes mi edeceğiz? Buraya kadar mı? İçimizde mi kalsın o arzu, o merak?
Bu yol senin yolun. Bu yolda kim ile yoldaşlık kuracağına sadece sen karar verebilirsin. Arkandan kimlerin pusu kurmuş olduğunu sen görebilirsin. O yolda yürümeyi deneyimlemek istersen istediğini sadece sen yapabilirsin.
Ağırlaşmış, yorulmuş hissediyorsan dinlen. Koşmak istiyorsan koş. Manzarayı seyretmek istiyorsan seyret. Sağa sapmak istiyorsan sağa sap. Nereye nasıl gideceğine sen karar ver. Dene! Elinden gelen her şeyi dene. Değmez yolun sonunu görmeye? Yolun sonunda yanlış kararlar vermiş olduğunu düşünsen de iyi kararlar vermiş olduğuna emin olsan da…
O yol senin yolun, bunu bil. Gittiğin yolu sev ki denemeni de sevebilesin. Kendini de…
Denemek; kulağa çok basit bir kelime gibi gelse de içinde yoğun anlamlar barındıran, içine girildikçe karşına birçok kapı çıkaran ve sadece “sana ait” olan bir var oluş biçimi. İnsan kendine ait bir şeyi neden sevmez ki?
Çünkü denemek bir denemedir.
