Esimden ayrilmaya karar verdigimde hayatimdaki aklimdaki bu ben miyim düşüncesi bana inanilmaz cazip geliyordu. Fikrimden hic vazgeçmedim… evet hamileydim.. evet kucuk bir oğlum vardi.. ama mutsuzsam eger orda olmaktan hosnut degilsem eger mutlu olmaya gitmeliydim.. uzerinden 2 sene gecti. Zorluklarim hayatla savasim ameliyatlarim yalniz kalislarim herseyle savasmam gerektigini biliyordum. Fakat yasarken de isyan ettigim zamanlar elbet oldu. Hali hazirda suregelen bir mahkememde cabasi tabiki.. o kadar sorunla nasil tek basima 2 yil gecirdim inan bende bilmiyorum.. bildigim tek bisey var .. mutsuz oldugum yerde kalmamayi 20 li yaslarda zorla ogretti annemle babam. Sagolsunlar hep yalniz birakildim sayelerinde. Herkes benim bir hayatim var diyip kenarlara çekildi ve bana da kendi hayatimi zorla ” BENIMDE BIR HAYATIM VAR ” ogrettiler.. o yastan beri hayatimda aldigim kararlari tek basima aldigim icin bana herkes asi başına buyruk dik kafali diyor.
Desinler… hayat kimseye adil degilse sen de ne hayata ne de baskasina adil olmayacakmissin. Simdi ise ayrildiktan sonra benim bir hayatim varlar asla bitmedi ailem tarafindan. Bana mi sordun dogururken bana mi. sordun ayrilirken.. ne kadar tanidik laflar sadece kelime anlamlari degisik.. 2 cocugumla yapayalniz bir hayat sursem de mutlu olmanin yanlarini ariyorum.. iyi ki cocuklarim var. Ve iyi ki benim cocuklarim
