Baharın ilk tomurcuklarını hissediyorum yeryüzünde… Umuda dair, sevgiye dair, aşka dair. Güneş her gün doğmaya devam ederken benim umudumdan vazgeçmem çok saçma olurdu.
İnsanın kendini farklı, özel, değerli hissetme gereksiniminden doğmamışdı zaten herşey. İnsan hep korkar ve ister sevilmeyi. Birinin gözlerinde kendini görmeyi ne kadar isterse o kadar korkar, o gözlerde kendini bulamaktan. İnsan özlüyor o eski baharları, çiçekleri, anıları, sevinçleri, pişmanlıkları ve aşkları…
Korkuyorum kıştan, daha çok özlettiği için baharı, soğukla birlikte umudumu kaybettirdiği için, bütün zorlukları önüme serdiği için.
Korkuyorum insanlarla olmaktan, konuşmaktan. Çünkü onları seversem vazgeçemem biliyorum. Onları sevmemek için onlardan uzak kalıyorum.
Korkuyorum bahardan, içime umut tohumlarını tekrar serptiği için. Rengarenk çiçeklerini açıp, bana yeniden herşeyin güzel olacağını düşündürdüğü için.
Korkuyorum bahardan bana yeniden aşkı hatırlattığı için. Bana aşkı, kainata, evrene ve insana olan aşkı hatırlattığı için nefret ediyorum ondan. Çünkü aşk , sonu görünmez bir nehir gibidir. Seni aklından uzaklaştırır. Kesinlik yoktur ve herşey sürüklendiğin dalganın istikametidir. Aşk insanoğlunun hem istediği hem de kaybetmekten korktuğu incisidir. Aşk kalbin incisidir. Zamansız ve mekansızdır.
