Dış etkenlere o kadar maruz kalmıştım ki, karakterimde deformeler oluşmaya başlamıştı. Artık bu sistemin bir parçasıydım. Fakat bir problem vardı, ben bu sistemin bir parçası olmak istemiyordum. Kendim olmak, özgür olmak gibi küçük isteklerim vardı hayattan. Zamanımı karakterimi bir koltuk takımına satamazdım.
Çok fazla öz eleştiriye maruz bıraktım kendimi. Fark ettiğim olgular şok ediciydi. Mesela, annem her taze fasulye yaptığında, sen çok seversin dediği için taze fasulye seviyormuşum. İnsanlar bana siyahı yakıştırdığı için en sevdiğim renk siyahmış. Kendimi insanlara kabul ettirmek ile o kadar meşgulmüşüm ki kendimi tanıma fırsatım olmamış hiç. Sevgi ve kabul görme arzusu karakterimi biçimlendirmiş. Kırmızı çizgilerimin hiç olmadığını fark ettim. İnsanların bakış açısıyla baktığımda beni tanımlayabilecek bir karaktere sahip olmadığımı. İnsanlar beni nasıl görmek istiyorlarsa onlara istediklerini vermiştim.
Ve sonra, yaptığım eylemlerin gerçeği yansıtmadığını fark ettim. Başka bir ben vardı sanki şuan ki zamanı kurgulayan. Bir senaryo yazılmıştı ve ben farkında olmadan sahnede figüranlık yapıyordum.
Peki gerçekte ben kimdim?
Neler yapmaktan hoşlanırdım?
İleride nasıl bir yaşam sürmek istiyordum?
Basit sorular gibi görünseler de hayatımda verdiğim en zor cevaplardı. Öncelikle kendime maruz kalmalıydım. Düşünmeli ve kendimi tanıma sürecine girmeliydim.
Tanımadığım insanların yanında bir maskeye bürünme gereksinimi duymadığımı fark ettim. Onlara gerçek beni gösteriyordum. Maskesiz beni. Çünkü, kabul görmek gibi bir uğraşım yoktu. Galiba artık insanlar ne düşünür diye değil, benim düşüncelerim ne olacak demeliydim. Başkalarına değilde, kendime kulak asmalıydım.
Farkında olmak bilmektir demişti bir arkadaşım. Kendimde fark ettiğim her olguda değişiyor, gerçek bene bir adım daha yaklaşıyordum.
İşe iyi yanından bakacak olursak artık dünyayı değiştirmek gibi bir gayem yok. Dünya beni değiştirmeden kendimi bulma çabasındayım.
