Şimşeklerin çakmaya , göğün gürlemeye başladığı , kalbimde kıpırtıların oluştuğu o anlardan birinin içindeyim.
Kime ne hissedeceğimi , kimle ne konuşacağımı şaşırmış durumdayım. Herhangi bir olayla karşılaştığımda aklımdan önce kalbim çalışıyor. Lakin güzel olan bir şey var ; yaptığım şeylere sonradan farkına vardığımda pişman olmuyorum. Anımsadığımda yüzümde hasret dolu bir tebessüm oluşmuyor değil. Bunun da yüreğimin güzelliğiyle olduğunu söylüyorlar. Belki de haklılar , emin değilim. Bunun için pek bir şey yapmıyorum aslında ; SEVİYORUM , sadece seviyorum. Sevmek güzel çünkü. Hele ki seni sevmek ; düşünmek , düşünürken mutlu olabilmek… Nazım Hikmet’in de dediği gibi ;
Seni düşünmek güzel şey , ümitli şey ,Dünyanın en güzel sesinden En güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey…Fakat artık ümit yetmiyor bana ,Ben artık şarkı dinlemek değil ,Şarkı söylemek istiyorum.
Evet seni düşünmek ümitli şey. Düşündükçe hayal kurmak , bir dolu ümitle yaşamak… Aslında güzel ; lakin bir şarkı sözü geliyor aklıma, bir korku sarıyor her yanımı ; “Ümidim tükendi bitiyor, ardına bakmadan gidiyor..” Sahi bir gün yeşerttiğin bu ümitler tükenir mi? Tükenmeli mi ? Ne olursa mutlu , ümitli olabiliriz ? Ümitlerimizi tüketerek mi ? Yoksa birlikte BİR olarak mı ? Sen söyle sevgili. Karada mutluluk gözüküyor mu ? Yoksa KÜL mü olacağız?
Sayamayacağın kadar öpücük,
Yıldızlar kadar öpücük bir tanem…/ DELİBAL
