Gecenin hüznü dolunca insanın içine, kime, nereye sığınacağını bilmiyor insan. İnsan çok yoruluyor, çok kırılıyor. Uzun bir süre uykuya küsüyor. Şarkılara sığınıyor. Çünkü sığınacak kimsesi olmuyor. Büyümenin bu denli sızlatacağını ön göremedim. Görseydim eğer asla büyümek istemezdim. Mahalle maçında kız olmaz dedikleri zaman toplarını boş evin balkonuna attığım zamana dönmek isterdim. Kardeşimin ilk doğduğu zamanlara dönmek isterdim. Minicik elleri tuttuğum o zamanlara. Bazı şeyler eksik yaşandığı için, şimdi yaşamaya çalışıyorum işte. Lunaparka daha çok gitmeye başlayıp, oyunlarda huysuzluk çıkarmak gibi. Ya da ne bileyim işte bolca kahkaha atmak gibi.
Keşke
