Bizim insan olmaya ihtiyacımız var. Bunu söyleyen çok insana denk geliriz. Haklılar, gerçekten buna ihtiyacımız var ama biliyor muyuz insan olmayı? Sahiden neydi insan olmak? Tek bir kişi bile öne çıkıp göğüsünü gere gere diyebilir mi “İnsan olmanın tanımı bende mevcut ve ben o tanımı hayatımın merkezine koyarak yaşadım.” diye?
Bir kedinin siz onu severken kucağınızda uyumaya başladığı zaman o uyanmasın diye saatlerce orada oturmak; yeri geldiğinde bütün çıkarlarına ters düşse de, seni zora sokacak olsa da yardım etmek; yargılamadan önce anlamaya çalışmak; benim kazanmam değil senin incinmemen önemli diyebilmek; birlikte olabilmek, bir olabilmek midir insan olmak?
Belki de biz çok yanlış düşünüyoruz, çok masumca tanımlıyoruz insan olmayı. Sahip olduğumuz o büyük ego, yükselmek için başkalarının üzerine basarak ilerlemek, bu sevgisizlik, kalbini sır gibi saklayıp nefretini tüm dünyaya kusmak, gücünün yettiğine şiddet uygulamak da dahil midir insan olmaya?Ya içimizden, en derinlerimizden geliyorsa bu davranışlar? Eğer öyleyse gerçekten ister miydik insan olmayı? Belkide sahip olduğumuz özellikleri kendimize yakıştıramamaktır insan olmak.
Olmuyor, kötülüğün içimizden geldiğini kabul edemiyorum. Sanırım hiçbir zaman edemeyeceğim. Tek bildiğimiz bizim insan olmaya ihtiyacımız var ama sahiden neydi şu insan olmak?
